Depressief

[Tina67]

Lieve lotgenoten, wie is er in de loop der jaren ook depressief geworden, ik merk bij mij ook verandering in gedrag en heb veel verdriet. Wie herkent dit ook??
Lieve groet voor allen.
Tina67

[D-borah]

Hi Tina, welkom hier op het forum. Ik herken het wel van mijn eigen situatie, maar heb mezelf wel een aantal vragen gesteld. Heb je bijvoorbeeld factoren in je directe omgeving die kunnen meespelen bij je depressieve gevoelens, of heb je fysieke klachten (mogelijk door je implantaten) die dit kunnen versterken? Hoelang heb je ze en ben je nog tevreden met je implantaten. Merk je echt verschil in je gedrag en je mate van verdriet nadat je implantaten hebt genomen?

Ik had zelf ook last van depressies en huilbuien en kreeg dit ongeveer 13 jaar nadat ik mijn implantaten had laten plaatsen. Bij mij speelden ook werkgerelateerde- en familiezaken mee, en ik werd steeds ongelukkiger van mijn nepborsten. Ik vind het moeilijk om 100% aan te nemen dat het alleen van de implantaten zou komen, gedachtes zijn namelijk ook heel erg sterk en hebben veel invloed op je hele zijn... Ik hoop dat je antwoorden vindt ophef forum en dat andere dames hier je wat herkenning kunnen geven!

---
edit: ik zie idd op het forum dat je je implantaten al eerder had laten verwijderen!

[Tina67]

Hallo D-borah,
Bedankt voor je reactie. Ik heb de implantaten laten verwijderen nadat ik ze 12 jaar ongeveer had. Begon ziek te worden met ook heftige vermoeidheid, het was in 1984 meen ik dat ze geplaatst zijn. Tot op heden heb ik heel wat kwalen gehad en nog zeker mijn depressie. Ik denk aan het bericht dat ik las over siliconendeeltjes in de hersenen, ze verdwijnen niet uit het lichaam begrijp ik. Misschien zoek ik het te ver maar soms denk ik zou dat te maken kunnen hebben met mijn gedrag.
Natuurlijk het leven gaat niet altijd zoals gewenst maar dit vindt ik zorgelijk, daarom mijn berichtje of er meer lotgenoten zijn die hier meer van weten.
Lieve groet

[Muisje]

Hoi,

Ik heb ook psychische klachten die in de loop van de jaren, heb de protheses nu 9 jaar, verergerd zijn. Bij mij zijn het vooral angstklachten, korter lontje en emotioneel zijn.

Liefs Mieke

[Susana]

Ik heb dat niet Tina, maar wilde een dikke knuffel jouw kant opsturen

[Moeke]

Lieve Tina,

Wat fijn dat je dit topic hebt gemaakt maar wat naar dat je je zo depressief voelt. Ik herken het enorm en hoop dat je hier wat steun zult kunnen vinden.

Ik heb totaal 30 jaar implantaten gehad en heb niet in de gaten gehad dat mijn depressie (mede) door de implantaten kwam. Altijd gevoelig geweest ook voor winterdepressies. En elke dag wakker worden met een neerslachtig, moedeloos gevoel. Ik heb eerder 2 keer een flinke burn-out gehad (20 en 10 jaar geleden), en ben, nu inmiddels vijf jaar geleden, compleet vastgelopen, voorbij burn-out. Klaar voor opname en gevaarlijk voor mezelf en mijn omgeving. ( niet agressief hoor maar door het niet na kunnen denken). Echt sprake van een ernstige depressie en forse moedeloosheid. Wanhoop heb ik gevoeld, dat was heel erg. Na een periode van intensieve therapie en medicijnen is het geleidelijk aan wel beter gegaan gelukkig. De omstandigheden heb ik wel verwerkt en de therapie (vooral schematherapie) was erg nuttig. Wat ook veel heeft geholpen is een nieuwe liefde in mijn leven. Met hem woon ik nu bijna een jaar samen en dat is blijkbaar heel goed voor me. Nog steeds zou ik niet kunnen werken. Ik kan geen twee dingen tegelijk doen en doe nog steeds ongemerkt domme dingen. (gas niet goed uit enzo).

Je leven loopt inderdaad op een bepaalde manier maar toch kan ik niet anders dan me afvragen hoe mijn leven zou zijn verlopen als ik geen implantaten had gehad. De omstandigheden kies je niet altijd maar je reacties erop wel. Vaak onbewust natuurlijk maar hier zit dus wel die variabele, hoe zou ik gereageerd hebben zonder die vergiftiging. Dat zijn ook antwoorden die we eigenlijk nooit zullen krijgen. Wat ik wel weet is dat ik nu veel milder ben geworden voor mezelf en anderen, dat ik vanmorgen nog opstond en me ervan bewust was dat ik heel makkelijk over de neerslachtigheid heen kon stappen. Veel meer energie heb dan voor mijn explantatie. Veel meer lach en de positieve dingen nog meer lijk te waarderen terwijl ik daar al best heel ver in was de afgelopen paar jaar.

Ik schrok me te pletter toen dr Kappel zei dat de siliconen in mijn hoofd zaten! Zat echt even doodstil en met beginnende tranen, kon het moeilijk bevatten en verwerken op dat moment. Maar het verklaarde ook gelijk zo heel erg veel. Geen wonder dat ik zo wolkig ben en niet goed functioneer. Ze dachten dat ik Alzheimer had, dit bleek na MRI van mijn hoofd niet zo te zijn. Het leek alsof ik er maar mee moest leren leven. Het voelt als een hersenbeschadiging. Maar nu zou het dus kunnen komen door de siliconen?! Dat was tegelijk ook goed nieuws toen ik er later thuis over na ging denken. Ik ga er namelijk niet vanuit dat het er niet meer uit kan. Het is er in deeltjes in gekomen dus moet er in deeltjes ook weer uit komen!
Ik weiger aan te nemen van anderen dat dit niet zo is! Als ik kijk hoe het inmiddels gaat, hoe mijn lichaam en geest beide reageren na explantatie dan heb ik echt goede hoop dat ik er over twee jaar vele malen beter voor zal staan.

Ik heb als puber ooit een lijfspreuk gehad en die mijn hele leven bij me gedragen. Per Asperra ad Astrum.
Vrij vertaald, wat er ook gebeurd, nooit de hoop verliezen. Toen niet en nu ook niet! Ik geef hem jou nu ook.

Liefs, Moeke

[Ange1010]

Moeke, hoe gaat het nu met je? Hoe zouden die siliconen deeltjes uit de hersenen kunnen gaan dan??
Liefs, Ange xxxx