Explantatie door dokter Kappel

[BoobieGone]

Nou, daar gaan we dan. Onderweg naar Vleuten. Het is vandaag 22 juni. Ik moet me melden om 7.30 uur en 8.15 ga ik onder het mes. Gelukkig heb ik Frederique ook van dit forum in mijn achterhoofd en weet ik dat ik vandaag niet de enige ben ik onder het mes moet. Dat geeft enorm veel steun. Ik liep net nog door de stad onderweg naar het station want heen ga ik met het OV, allemaal dronken mensen overal. Een andere wereld want je weet wat je staat te wachten. Gisteren de dag voor mijn operatie was een hectische dag. Ik had deadlines en een gedeeltelijke verhuizing dat ik allemaal klaar wilde hebben voordat het vrijdag was. De emotionele vloed kwam gisteren allemaal over me heen. Ik moest zoveel dingen doen, maar ik kón het niet. Ik was moe, moest me voorbereiden op de operatie, maar moest het klaar krijgen anders zou ik met die stress in mijn hoofd zitten tijdens mijn herstel. Ik was om 21.00 uur klaar met alles, had een lange douche genomen, mijn nagels geknipt, mijn wenkbrauwen geepileerd, alles geschoren en klaar voor bed. Ik heb foto’s gemaakt van mijn borsten en vind het spannend om afscheid te nemen. Mijn vriend vroeg: ‘Ga je ze missen?’. Ik antwoordde met dat ik ze alleen zou missen als ik kleren aanhad voor de vorm, maar fysiek ben ik blij als ze eruit zijn. Ze voelen toch aan als plastic tjjdbommen.

Tijd om mijn verhaal te posten. Ik ben nu pas 22 jaar oud en heb een borstvergroting ondergaan toen ik net 20 was. Terwijl ik dit opschrijf voel ik een wanhopig gevoel, 20 jaar, 22 jaar, allebei veels en veels te jong. Ik pleit ervoor dat ze de wet veranderen naar op z’n minst 21 om zo een hevige operatie en lichaamsverandering te ondergaan. Ik heb een geschiedenis van onzekerheid en mentale strijd. Ik ben opgevoed met veel spanningen in huis, veel ruzie’s, en vertaalde het onvermogen te luisteren naar, aanvaarden of verwoorden van gevoelens op als een interne prestatie druk waarbij het zich vertaalde naar onzekerheid. Mijn leven als puber bestond uit extremen om deze spanningen weg te werken, waarbij ik altijd dacht dat ik volwassen was. Waarschijnlijk dacht ik dat omdat ik meer had meegemaakt dan een leeftijdsgenoot, maar feitelijk waren mijn hersenen nog onvolwassen voor mijn 21ste.

Deze inleiding was nodig om tot mijn verhaal te komen. Als ik kijk naar mijn onzekerheden waren ze altijd een projectie. Ik heb tijdens mijn pubertijd geen last gehad van ‘te kleine borsten’. Ze waren dan ook een cup B en niet persé veel kleiner dan anderen. Vanuit extremen ben ik echter op mijn 19e begonnen met fitness en gezond eten. Ik vond al gauw op social media foto’s van bikinifitness wedstrijden van vrouwen. En je raad het al, beïnvloedbaar dat ik was voor deze externe prikkels besloot ik om hier mijn zinnen op te zetten; bodybuilden. Ik zocht een coach, ging op een streng dieet en op een sportschema van 5-6 dagen per week. Tijdens deze omslag voor mijn lichaam merkte ik dat mijn borsten kleiner werden. Ineens wat dat het overkoepelende probleem in mijn leven; ik had te kleine borsten. Als ik realistisch terug kijk kreeg ik inderdaad kleinere borstjes, van een grote B/kleine C ging ik in een aantal maanden naar een A. Wat niet realistisch is, is dat een lichaamsdeel een zodanige projectie van onzekerheid mag worden dat het moet worden veranderd. Ik denk dat dit de kern is van mijn bericht en de reden dat ik dit bericht wil delen.

Enfin. Het besluit om een borstvergroting te ondergaan had ik snel gemaakt. Ik weet nog hoe bizar het was, ik browsde op het internet alsof ik kleren aan het shoppen was. Op zoek naar een arts en naar foto’s van voor en na’s. De risico’s waren toegelicht: nabloedingen en kapselcontractie. Maar veel langdurige problemen waren op de websites die ik heb bezocht, niet te vinden. Eventueel zou er af en toe zenuwpijn kunnen ontstaan maar de pijn zou vanzelf overgaan.

Ik ben bij dokter Koeijers van kliniek Veldhoven op consult geweest om ‘borsten te passen’. Ik weet zijn opmerking nog te herinneren. ‘Ik neem twee maten mee naar de operatie, volgens mij hou jij wel van grote borsten dus dat komt helemaal goed’. De operatie was in Amsterdam. Mijn moeder was mee en net voor de operatie toen ik getekend en wel op bed lag zag ik de angst in haar ogen, ‘niet te groot he, zeg dat ze ze niet te groot doen’. Het moment dat ik de OK in reed kwam het pas écht tot me. Ze zouden snijden in mijn gezonde lichaam om er dingen in te stoppen. Waarom zou een gezond mens zichzelf dit aandoen? Wat zijn we voor een wezens dat we dit aan onszelf toelaten? Ik wist wat me te wachten stond, maar het komt pas tot je als je geen weg meer terug hebt. Ik herinner me het gevoel nog. Ik denk dat ik als ik een keus had op het állerlaatste moment, ik me had teruggetrokken. Maar ik had het over me heen geroepen en ben de operatie ondergaan. Alleen toen ik wakker werd keek ik naar beneden en barsste in tranen uit van geluk. Dus zo voelde het om borsten te hebben.

Ongeveer één jaar heb ik er plezier van gehad. Ik leerde mijn vriend net daarna kennen, hij is ook de enige man die ze ooit heeft gezien. Ik bleef donkere littekens houden, wellicht omdat ik redelijk snel terug de sportschool indook om te trainen voor mijn lang geplande wedstrijd. De littekens heb ik geaccepteerd, mijn vriend heeft ze nooit erg gevonden. Hij had nooit verwacht dat hij nepborsten mooi zou vinden, maar hij werd verliefd op mij als persoon dus vond alles aan me mooi. Er is ook geen enkel ogenblik geweest dat ik de operatie van nu niet zou doen uit angst dat hij het niet mooi zou vinden. Hij steunt me door dik en dun.

In dat jaar is er veel gebeurd, verhuisd naar een andere stad, de studie weer hervat en werk opgepakt. Uiteindelijk was het doen van een wedstrijd niet meer haalbaar. Het wijze besluit heb ik genomen om deze niet meer te doen.

Wanneer begonnen mijn klachten? Ik denk dat het ongeveer 1,5 geleden was, dus 1 jaar na mijn borstvergroting. Ik kreeg last van intensie vermoeidheid en misselijkheid. Tijdens werk begon ik te zweten en werd ik bijna zwart voor mijn ogen. Na een aantal maanden is deze misselijkheid over gegaan. Wellicht hoort het ook bij de leeftijd. Ongeveer drie kwart jaar geleden begonnen de steken. Ik kreeg steken op mijn borstbeen, aan de zijkanten van mijn borsten en het trok een stukje door naar boven. Ik vroeg me af wat dit was, want dit hoorde niet.. Ik leek er iedere dag last van te hebben en mijn vriend begon zich zorgen te maken. Ik heb ze onder de spier en precies de aanhechtingen leken ook pijn te doen. Tijdens een afspraak bij dokter Koeijers zei hij dat hij het probleem wilde verhelpen met botox, zo hup even wat botox erin want dat zou de spier verslappen waardoor je de klachten niet meer zou hebben. Toen hij op mijn pijnlijke plekken drukte viel ik bijna flauw, dat ik bijna flauwviel was voor mij een bevestiging dat er iets zit wat niet hoort. Ik kon niet antwoorden op zijn vraag of ik het wilde want ik was flauw aan het vallen. Toen ze assistente vroeg of ik het wel wilde zei ik, nee ik wil geen symptoom bestrijding, ik wil het probleem verholpen hebben. Ik had naast pijn ook nog onverklaarbare klachten zoals vaginale candida, opgevolgd door een vaginale bacterie en weer terug naar een candida. Wat was er toch aan de hand de hele tijd. Ook haal ik sinds een half jaar na iedere douchebeurt een haarnest uit mijn hoofd. Ik hoop van harte dat ik deze klachten kan toekennen aan de plastic borsten die ik mijn lichaam zitten. Ik hoop dan ook dat deze zullen weggaan als ik ze heb laten verwijderen.

Toen kwam ik op dit forum terecht. Ik wilde ze niet meer. Mijn gezondheid stond op het spel en ik weet niet wat de langertermijn gevolgen zijn. Als ik denk aan de toekomst, wil ik geen plastic overbrengen aan mijn kinderen door mijn lichaam of tepels bij de borstvoeding. Ik wil geen voorbeeld zijn aan mijn kinderen dat jezelf veranderen oké is en dat dat zonder lichamelijke risico’s gepaard gaat. Ik wil niet de rest van mijn leven met pijn rondlopen en het rationaliseren als, ach hoort erbij.

Op basis van reviews ben ik bij dokter Kappel terecht gekomen. Ze praatte veel, soms door me heen en heel duidelijk waardoor ik me wellicht overdonderd voelde. Toch vertrouwde ik haar kunnen. Het feit dat ze gehoord gaf aan vrouwen met klachten van siliconen, haar eigen praktijk runt en tegen de cosmetische industrie in gaat om haar onderzoeken te publiceren, getuigt van een sterke wilskracht en expertise.

In april ging ik naar Zwolle op consult, in de zomer kon ik terecht. Zodoende is het vandaag tijd voor de verlossing. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik haal steun uit jullie.

Liefs,

xx

[Frederique]

Hey BoobieGone,

Als jij dit leest dan is het achter de rug en ben je verlost van de implantaten Ik ben nu nog thuis en aan het voorbereiden voor de operatie straks. Ik hink tussen ' zal ik het uitstellen' en ' laat het zo snel mogelijk gebeurt zijn' .... uitstellen omdat ik het doodeng vind, maar uitstellen is geen optie, ik wil ze eruit, en ik wil dat al heel erg lang.

Ik was ook 20 jaar toen ik mijn borsten liet vergroten, ook zo ondoordacht gedaan. En net als jij de dag voor de operatie nog twijfel maar dacht ook ' nee ik ben dit aangegaan en zet het door' . Van mij is het alleen 30 jaar geleden. Ik ben blij dat jij er een stuk korter mee door bent gelopen. Ik hoop dat alles goed is gegaan. En ja ik herken dat ook, dr Kappel die veel en zelfverzekerd kan praten en ook gewoon door je heen. Maar ze is de juiste keuze voor deze operatie. Ik ga me voorbereiden en zo vertrekken....pfffff ...

X Frederique

[diana1967]

Lieve BoobieCone
Wat een verdriet lees en voel ik.
En Wat stoer van jezelf dat je nu voor jezelf kiest en weet: ik ben goed en mooi zoals ik ben!
Viel de operatie je mee? Doe je rustig aan? Neem de tijd voor herstel, zowel van je borsten als ook van jezelf
Lieve groetjes
Diana

[BoobieGone]

Hoi Frederique,
Hi Diana,
Hi lieve mensen!

Ik ben benieuwd hoe het is gegaan bij jou Fre!

Met mij gaat het super, super, super goed. Ik was gisterochtend dus om 7.30 bij de kliniek. Nog was lijsten doorgenomen en het infuus ging er in 1 keer super soepel in. Ik heb denk ik een kwartiertje alleen in de kamer gelegen toen het team van vijf mensen zich gingen voorbereiden op de OK. Zo speciaal te weten dat een team zich hard maakt voor je om JOU te helpen. En wat voor een team. Lieve mensen, dokter Kappel is een prachtig persoon die zal strijden voor de gezondheid van ons vrouwen. Ze zal niet stoppen met werken totdat ze bewijs heeft dat de implantaten schadelijk zijn. Waar ze eerst zo strict leek, was ze gisteren in haar element, professioneel, vriendelijk, ik word er bijna emotioneel van hoe ze het heeft gedaan. Voordat ik in slaap viel aaide ze mijn wangetje en zei ze: ‘komt goed, slaap lekker’. De anaesthesist was een schat van een man, de verpleegkundigen was ook een lieve man die me met alles heeft geholpen en op de OK waren nog twee andere lieve vrouwen. Ik kan het niet genoeg zeggen, maar ik ben nog nooit zo goed behandeld en zo fijn.

Ik raad jullie allemaal aan om je lichaam aan dokter Kappel toe te vertrouwen. Ze is er zorgvuldig mee omgegaan en heeft mijn explantatie kundig uitgevoerd. Ik heb de twee knotsen mee naar huis mogen nemen. Na de operatie, de maar 1 uur duurde, liet ze ze zien. Het volume was beduidend minder dan toen ze erin gingen, dat betekent dat ze in twee jaar tijd behoorlijk hebben gezweet. Samen wegen ze bijna een kilo.. Zoveel gewicht dat ik mee heb gesjouwd op mijn tederen borstspieren. De kapsels heeft dokter Kappel gehouden voor onderzoek. Graag! Ze wilde ze onderzoeken omdat ik van haar patienten de implantaten slechts twee jaar heb gehad, dus een redelijk korte tijd. Ik ben erg benieuwd wat haar onderzoeken nog meer zullen laten zien.

Na een aantal uur na de OK was ik weer volledig bij zinnen. Ik voelde me verbazingwekkend goed. De eerste operatie was een wereld van verschil. Toen zat ik kotsmisselijk in de auto terug naar huis, want mijn lichaam moest de knotsen accepteren. Nu ben ik dus verlost en het voelt zoveel beter!! Ik kan goed ademen en als ik in de spiegel kijk zie ik ineens de vorm van mijn jukbeenderen, ribbenkast en passen mijn armen veel beter bij mijn lijf. Als ik naar beneden kijk dan zie ik twee platgedrukte bobbels, dus ik zie nog twee bobbels! Ik voel me er verschikkelijk goed bij en ben niet bang om straks mijn ingezakte tietjes te zien, want ze zijn van mij.

Ik ontwaak net van een eerste nacht slaap. Gisteren ging goed, soms een beetje misselijk maar ik moet mezelf dwingen zo min mogelijk te doen. Ik sjouw twee drains mee die eruit zien als drinkflessen aan slangetjes in een tasje mee. Ik ben er niet aan gewend om die mee te slepen dus vergeet soms dat tasje haha maar dan kom ik niet ver. Ik moet zo een streepje zetten aan de buitenkant van het flesje om te meten hoeveel vocht eruit komt in vergelijking met morgen. Als dan alles goed is dan mogen ze er maandag uit. Ik heb er wel vertrouwen in. Ik merk nu dat ik een beetje beurs ben. Het lijkt alsof de pijn die ik had iedere dag toen ik ze had vervelender was dan deze pijn. Dit is alleen pijn te noemen als ik teveel beweeg, anders voelt het zoals ik zei als spierpijn.

Ik ben benieuwd hoe de narcose uit mijn lijf gaat de aankomende dagen. Ik heb gisteren natuurlijk een lange dag gehad omdat ik om 4.30 was opgestaan. Waarschijnlijk ben ik daarom zo moe. Ik vind het lastig om zo min mogelijk te doen, dat ben ik in het dagelijks leven niet gewend. Maar de mensen in mijn omgeving zijn gelukkig streng voor me: ‘nee niet doen, nee niet tillen.’

Meiden, vrouwen, ik kan het alleen maar aanraden om te kiezen voor je eigen lichaam. En ik kan dokter Kappel ook alléén maar aanraden. Ik hoop dat alles goed met jullie gaat en ik zal wellicht morgen weer en update geven.

Liefs,

Xx

[Frederique]

Hi BoobieGone, wat zijn we opgelucht hè,

Ik voelde me ook meteen goed. Heb gisteren al Eem kort verslagje gemaakt, staat onder het kopje ‘ even voorstellen-Frederique’ . Maar heb het even gekopieerd en nu hierin geplakt


verslagje van gisteren
Ik ben thuis Alles is goed gegaan en ik voel mij fitter dan verwacht! Ik lig wel in bed. Wilde dit met jullie delen

Ik ben zo opgelucht, het is mij meer dan 100% meegevallen. Dr. Kappel en haar team zijn zeer betrokken en stellen je op je gemak, maken grapjes. Zo anders dan mijn ervaring in het ziekenhuis.

Ze heeft al het kapsel kunnen verwijderen, yes! En de implantaten zijn allebei heel eruit gekomen, maar wel een stuk leger. Het kapsel was behoorlijk dik, flinke jongens zei Dr Kappel Ik had nauwelijks pijn, en nu nog steeds niet. Voelde me fitter en energieker dan ik mij in jaren had gevoeld. Zodra ik was bijgekomen, in een heerlijk verwarmd bed, werd mij gevraagd of ik iets wilde eten. Twee boterhammen met kaas en twee thee kreeg ik.

Regelmatig komen de mensen uit het team van Dr kappel bij je checken. Je zou niet zeggen dat ze het zo druk hebben, ze nemen de tijd voor je en zijn zo aardig en lief. Nadat ik mij had omgekleed werd ik duizelig en voelde me ineens niet meer zo goed. Ik kreeg hier meteen alle aandacht voor en ook Dr Kappel kwam meteen langs. Ik kreeg limonadesiroop, suiker zal helpen. En dat deed het, ik knapte op. Ik kreeg ook een cadeautje Maar jullie verdienen een cadeautje zei ik! Na zorgvuldige uitleg en info voor thuis mocht ik gaan. Dr Kappel gaat de aankomende tijd geregeld telefonisch contact maken. Wat een lieve en betrokken vrouw is zij, net als haar hele team.

Echt voor de dames hier die nog twijfelen of nog aan het onderzoeken zijn, ik kan Dr Kappel oprecht van harte aanbevelen, ik ben zo blij voor haar te hebben gekozen.

Nu ga ik rusten. Maar jullie waren zo betrokken, dat ik even een reactie wilde geven. Ook voor de dames die nog moeten, want ik weet hoe helpend ervaringsverhalen kunnen zijn.

Ik voel me vrij!!!!! Dank dames op dit forum, dank Luna en Sol voor dit forum, want dat heeft mij in dit traject veel kracht gegeven <3

X een supergelukkige Frederique

[Frederique]

Wat fijn F. dat het voor jou ook zo’n positieve ervaring is geweest. Bij mij ging het ook heel snel. Ik melde mij aan, werd vrijwel direct opgehaald en mocht mij omkleden en in het verwarmde bed liggen niet lang want daar was Dr Kappel met haar lieve geruststellende glimlach. Ze maakte foto’s van de borsten, nam nog een vragenlijst met mij door en vertrok toen mijn infuus werd gezet, wat idd heel soepel en pijnloos gebeurde! Door de man die voortdurend grapjes maakt. (Ik begreep van hem dat wij uit dezelfde stad komen F.!!! We hadden kunnen carpoolen er zou later die dag nog iemand uit onze stad geholpen worden door Dr Kappel.)

In de OK maakte hij nog wat grapjes want ik moest bijna huilen zo eng vond ik het, en alle opgekropte emoties leken zich naar boven te wringen. Dr Kappel aaide over mijn arm en ik werd op zo’n fijne manier de narcose ingeleid! In het ziekenhuis ging dat echt anders. Ik zou er nu veel minder angstig voor zijn na deze ervaring. Er hangt daar gewoon een gezellige gemoedelijke sfeer, dat vond ik heel bijzonder. Ze geven je echt het gevoel dat het om jou draait en jij je veilig voelt.

De drains vielen me mee. In gedachte zag ik veel grotere flessen voor me. Deze zijn nog steeds niet klein maar een beter formaat dan ik had verwacht. Ik verlies wel wondvocht maar binnen het normale. Hopelijk mogen ze er maandag uit. Ook ik heb al een streepje gezet. Ik sjouw ze mee in een schoudertasje.

Dr. Kappel belde gisterenavond om te vragen hoe het ging. Ik sliep dus mijn vriend heeft het gesprek gevoerd. Straks zal zij weer bellen. Vannacht lukte het mij helaas niet om te slapen. Zodra ik ging liggen kreeg ik een heel onrustig gevoel in mijn armen en benen. Zo onrustig dat ik ze moest gaan bewegen. Als ik liep, stond of rechtop ging zitten verdween dat gevoel. Ik viel uiteindelijk in slaap toen het buiten al licht werd en de vogeltjes vrolijk aan het fluiten waren.

Ik voel mij nog steeds goed. Minder energiek dan gisteren maar dat is ook niet zo raar.

We hebben het achter de rug! We hebben het gewoon geflikt! Voel mij zoooo bevrijd

Nu lekker uitrusten en genieten van dit implantaatvrije lijf!

X Frederique

[BoobieGone]

Hi F!

Wat toevallig, dan hadden we samen kunnen rijden. Jammer dat ik je niet even heb gezien, waarschijnlijk lag je in de andere kamer. Ik lag naast een heel lief vrouwtje, fijne gesprekken gehad.

Net voor de OK voelde ik me ook erg emotioneel. Het overkomt je maar allemaal. Ik lag van tevoren alleen op de kamer, en op de OK tafel moest ik ook bijna huilen omdat ze zo lief waren. Toch heb ik even mijn emoties aan de kant geschoven. Ik wilde me niet wanhopig voelen. Toch erg speciaal dat een team zo voor je klaarstaat. En het cadeautje wat ze geven is ook zo lief!!

Ik voel me vandaag ook stukken minder goed dan gisteren. Ik denk dat de narcose is uitgewerkt en het herstel vanaf nu begint. Moe en misselijk. Het hoort erbij. Ik denk dat vandaag en morgen de zwaarste dagen zijn. Ik heb moeite met praten omdat ik snel buiten adem ben. Op mijn rug begint de tape te branden. Net in de plooi op mijn rug waar het verband klemt. Misschien wat vaseline op smeren. Ik gloei ook een beetje. Mijn lichaam is hard z’n best aan het doen om te herstellen. Het streepje heb ik ook op de drains gezet. Ik ben benieuwd hoeveel er tussen vanochtend en morgenochtend uit is.

Ja Fre we hebben het mooi geflikt! We gaan er samen doorgeen. Rust rust rust nemen! De wonderen van je lichaam ervaren. Hoe voel jij je nu? Ook iets slechter of alleen minder energiek? Zo gek dat ik gisteren zo kiplekker voelde, vol adrealine uit de narcose. Achja dit hoort bij het herstel.

Dikke voorzichtige knuffel van mij aan jou! <3

[Frederique]

Ja minder energie en ik gloei ook een beetje. Heb er rode wangen van gekregen. Af en toe heb ik ook een brandend gevoel onder de borst, ik denk waar de hechting zit. Praten kost mij ook energie. Dr. Kappel zei om er gewoon aan toe te geven, aan het belabberde gevoel en rust te pakken. We gaan hier goed doorheen komen F. laat het herstel maar beginnen!

X Frederique

[Frederique]

Oh ja en een dikke voorzichtige knuffel terug! X

[BoobieGone]

Oke fijn dat ik weet dat je ook gloeit en dat het niet gek is. En dat dokter Kappel zegt hieraan toe te geven. Ik hou mijn temperatuur gewoon in de gate en de kortademigheid is denk ik ook normaal.

Ik lig op de bank en sta tussendoor even op om mijn oksels af te nemen met een washandje. Net Calendulan creme op mijn plooi op mijn rug gesmeerd dat trok door het elastiek, dat scheelt ook wel.

Nu buiten adem op de bank liggen met mensen om me heen. Voetbal staat aan. Denk de hele tijd dat het zondag is maar het is pas zaterdag. Uitrustze!

Knuff!

[Frederique]

[Sol]

Boobigone en Frederique

Wat fijn dat jullie er weer zijn. En dat je steun aan elkaar hebt. Is zo fijn als je opdezelfde dag als een lotgenoot geexplanteerd word. Ik had dat ook en scheelt gewoon een heleboel. Doe rustig allebei en laat je verwennen. Boobigone, bedankt voor je verhaal. Ben nu beetje druk dus vandaar, maar wou jullie nog even 'zien'

Dikke knuffel

[Frederique]

Dank je wel Sol!!!

[Luna MKS]

Blij dat alles goed ging lieverds!!!
Hopelijk gaat het nog steeds goed met jullie.

X Luna

[BoobieGone]

Beste Luna,

Het is nu ongeveer een maandje geleden dat de operatie heeft plaatsgevonden. Ik ben daarna nog goed ziek geweest van waarschijnlijk een virusje. Ook ben ik nogsteeds erg vermoeid en heb vlagen van misselijkheid. Kan dit nog door de narcose komen?

Liefs