Jaren lang wilde ik heel graag een borstvergroting. Ik vond het altijd heel fascinerend hoe mooi andere hun borsten waren. Die van mij waren immers een lege 70D, waar ik onwijs onzeker over was. Na dat ik best een zwaar jaar heb gehad met veel heftige gebeurtenissen, had ik eindelijk het geld bij elkaar. Ik ben 24 en dacht een weloverwogen beslissing te hebben genomen. Het balletje ging snel rollen en ik was onwijs enthousiast. Van stoppen met roken en alle andere voorbereidingen op de operatie. Ik was wat nerveus maar had wel onwijs veel zin in de operatie. Donderdag werd ik geopereerd en alles ging onwijs goed.
Tot dat er maandag middag ineens een knop bij mij omslaat en ik in totale paniek ben. Die dingen moeten eruit! Was het enige wat ik nog maar kon denken. Wat heb ik mezelf aangedaan en daar kwamen dan ook de paniekaanvallen ineens bij. Ik weet niet meer wie ik ben en ben mijn identiteit volledig verloren. Niet wetend wat er met je aan de hand is. Waarom heb ik ineens spijt van iets wat ik zo lang al wilde. Iets waar ik zoveel geld aan uit heb gegeven. Maar het voelt gewoon niet als “mijzelf”. Nu is de gedachte van het eruit halen natuurlijk iets onmogelijks. Ik verwacht niet dat ik zo snel geholpen kan worden, immers moet ik ook gewoon weer aan het werk volgende week. Ik heb echt de meest leuke baan, maar zelfs daar ben ik bang voor om weer mee te starten. Ik ben zo angstig met die dingen in m’n lichaam. Ik schaam mij ook enorm dat ik me zo voel.
En als ik ze er uit laat halen, hoe vreselijk heb ik mezelf dan verminkt
Ik had dit nooit verwacht dat ik me zo zou kunnen voelen. Ik voel me echt totaal leeg en vol met verdriet en paniek. De pc heb ik al gesproken en die zei dat hij dit nog nooit had mee gemaakt en dat ik met iemand moest gaan praten. En mocht dit na 3 maanden nog steeds zo zijn, dat we dan kunnen gaan kijken naar explantatie. Hij zegt dat het wel goed komt en dat het litteken 5 cm gaat zijn. Daarvan raak ik ook in paniek. Ga ik voor altijd mijn litteken van 5 blijven zien.. en worden mijn borsten weer zoals ze waren. Straks ga ik naar de huisarts om te praten over de hele situatie en hoe ik mij voel.
Ik heb echt geleerd om van je lichaam te houden. Het perfecte plaatje wat je continue ziet, hoeft niet jouw perfecte plaatje te zijn. Wees wie je bent en omarm je onzekerheden.
Het is een lang verhaal, maar het voelt goed om even mijn verhaal kwijt te kunnen.
