Een forum voor vrouwen met klachten door siliconen borstimplantaten.
Hallo lieve Sammie,Sammie schreef: ↑11 feb 2020 22:45Pffff
Zit er ff doorheen
Wat een gedoe zeg met artsen en verzekering ect ect.
Ik weet en zeg tegen andere, je moet geduld hebben maar jeetje mina wat maken ze het ons lastig zeg. Verschrikkelijk.
Mijn internist schreef de brief voor verzekering maar de verzekering wilde nog meer weten dus ik moest nog een keer mijn internist vragen om hetzelfde te schrijven maar dan in andere woorden. Alsof die man niks te doen heeft. Daar wacht ik nu op.
Ik had ook al een andere situatie met de apotheek. Heeft niks hiermee te maken maar ik wilde mijn medicijn gebruik doorgeven. In samenspraak met mijn neuroloog ben ik gestopt met een medicijn en dat wilde ik doorgeven. Maar dat mag je hier tegenwoordig niet meer zelf doen. Je moet een stop recept vragen aan je arts en die moet dat naar de apotheek sturen.....
Ik bepaal toch zelf wel of ik stop of niet. En als ik zeg dat ik ze niet meer gebruik maar zij laten dat wel in mijn meds paspoort staan. Klopt toch ook niet.
Dus ik maar weer mijn neuroloog bellen of hij dit wilt doen. Alsof hij niks anders te doen heeft.
En maar bellen naar verzekering en de Jan van goyen of er al wat info is. Ik word pas ingepland als de verzekering akkoord geeft.
Dat wachten.....verschrikkelijk. en dan wacht ik nog niet eens zolang. Als ik kijk naar andere vrouwen. Maar ik vind het moeilijk.
Ik zit maar thuis met pijn en klachten en wil eigenlijk zsm geholpen worden. Dan is elke dag al teveel.
Soms voelt het alsof het erger word, de pijn. Maar andere dagen gaat weer beter.
Dan moet ik ook nog 2 keer per week 3 uur naar mijn werk om daar aanwezig te zijn. Ik ben niet in staat om te werken maar moet er wel zijn. Maar ze zijn erg boos op me en praten niet tegen me. Ze kijken me niet eens aan. Het is een kleine kapsalon met 2 andere, mijn werkgever en collega. En ze negeren me waar mogelijk. Ik mag geen telefoon opnemen of klanten ontvangen (het geen ik nou juist wel kan) en loop dus 3 uur rond, (zit ook veel) genegeerd te worden en ondertussen praat mijn werkgever wel over me tegen klanten. Over die dame die daar loopt, die in oktober kwam werken maar 25 november al de ziekte wet inging en nu nog steeds ziek is. Tegen bijna elke klant als ik er ben.
Maar ik wil me niet laten kennen. Ik geef niet op. Nog tot 1 april loopt mijn contract. Nog 14 keer moet ik er heen. Is te doen.
Alleen ik kan het de ene dag allemaal beter handelen dan de andere dag. Nu word het me een beetje teveel. Als ik onder de douche sta word ik ook zo verdrietig. Als ik naar "ze " kijk. Ik wil ze niet weg, ik heb ze net en ze maakte me zo gelukkig maar nu moeten ze weg en ik ben bang voor wat ik van mezelf vind straks.
Meestal denk ik positiever hoor. Dat ik me vrijer en vooral belangrijk, beter voel straks en weer alles kan. Sporten, werken, tuinieren, wandelen, backpacken over de hele wereld samen met mijn fantastische man. Maar deze week lukt het niet. En ik kan heel goed met mijn man praten. Hij is de beste. Maar hij weet het ook niet zo goed. Hij laat me relativeren, steunt me, praat met me, helpt me, vind me prachtig zoals ik ben, vond hij al voor de bv..
maar alleen jullie weten echt hoe het is.
En ik wilde even zeuren. Mijn ei kwijt.
Ik besef echt dat ik dankbaar mag zijn met zoveel en dat er zoveel vrouwen zijn die er vele malen erger aan toe zijn. Of meer last. Of al langer wachten. Of al veel meer meegemaakt hebben. Ik moet me niet aanstellen.
Elke keer, elke keer als ik echt wanhopig wordt dan krijg ik kracht van Jacqueline.
Elke dag denk ik aan deze power vrouw. Haar verhaal, haar leven raakt me zo.
Door haar ga ik verder en voor haar ga ik verder. Voor haar zal ik blijven "strijden" om het vergoedt te krijgen en zo hard mogelijk aan iedereen vertellen wat silliconen toxiciteit is. Als ik aan deze vrouw denk dan weet ik dat ik het kan en dat zij het verdient dat ik niet opgeef.
Mijn hart is gevuld met liefde voor haar.
Ookal ken ik haar niet, zij zit in mijn hart en ik stuur haar elke dag mijn kracht en liefde.
De strijd die zij levert ondanks dat ze zo ziek is. Inplaats van opgeven vecht zij voor gerechtigheid voor haar en zoveel vrouwen.
Net als zoveel dames hier, die zelf zo ziek zijn en zo hard werken voor een ander. Om te helpen, om te veranderen wat niet klopt. 100 keer hetzelfde vertellen en uitleggen.
Dus Sammie, get a grip. Jij kan het ook.
Alleen al door hier te schrijven tegen jullie helpt me al zoveel. Ik voel me hier veilig om te praten. Dus dank. Ik wilde vandaag even mijn ei kwijt.
Ik zal snel weer positief zijn en jullie ondersteunen waar ik kan.❤❤
Dank lieve dames.
Alle liefs van Sammie
Blij dat jij dit nu zo mooi verwoord en vrouwen op deze manier steunt en de weg wijst. Dank je wel!!!🥰🥰🥰
