Oké, je komt op mij heel positief over. Ik snap natuurlijk dat de boog niet elke dag gespannen kan staan en er ook moeilijke momenten zijn. Maar dan nog vind ik het super sterk.
Al zeg ik het van mezelf, ik was ook altijd een hele sterke nuchtere vrouw. Een zekere, positieve, zonnestraal (zoals mijn moeder mij altijd noemt), alleen verlies ik mezelf voor mijn gevoel elke dag n beetje meer.
Vandaar ook dat alle diagnoses van artsen ; hypochonder, angststoornis, paniek stoornis etc zo vreemd in de oren klinken. Het is zoo niet mij. De siliconen zullen een zoveel meer logische verklaring zijn en zet mijn mindset nu ook daarnaar in de hoop dat ik na explantatie elke dag juist weer n beetje mezelf terug krijg.
Wat je schrijft over een zieke mama en gevoelens mogen uiten ben ik het 100% met je eens. Ik ben zeker geen moeder die tegen haar kinderen zegt; niet huilen er is niks. Emoties vind ik heel belangrijk en vooral het praten erover. Zo ben ik opgevoed en dat wil ik ook aan mijn drie kinderen meegeven.
Dat is ook niet zozeer waar ik mee struggle. Het is meer het onterechte snauwen op momenten dat er eigenlijk niet veel aan de hand is, maar ik meer bezig ben met mezelf.
Ik hou zielsveel van mijn kinderen en mijn man. Zijn zijn letterlijk mijn leven en het doet mij gewoon pijn dat ik niet functioneer naar hoe ik zou willen functioneren.
Maar goed, mijn operatie staat gepland voor volgende maand en ik heb nog genoeg kracht in mij om het positief te zien.
Dikke knuffel voor jou
