Veranderende kijk in de spiegel.

[Judith38]

Soms kijk ik in de spiegel.
Ze zijn bijna identiek aan elkaar.
Hangen iets soepel naar beneden.
Op het oog lijkt het heel natuurlijk.
Leg mn hand op één borst,
en stel me voor hoe het zou zijn...
om mezelf weer te zien.
Mijn unieke zelf,
met één borst, zoals mijn dna heeft bepaald.
Zonder kunstmatige perfectie.
Vaak genoeg het lange traject van alles gewenst.
Neem de tijd voor acceptatie vertelde de Physician Assistant.
Ik dacht jaja, bla bla, het moet eruit. NU!
Achteraf had ze gelijk.
Zelfacceptatie is een emotioneel proces met ups en downs.
Ik kijk nu heel anders in de spiegel, lichte twijfel dat wel, onzeker over hoe het zou zijn.
Maar ik kan niet wachten om mezelf na zoveel jaar weer te ontmoeten.
Ik ben er klaar voor.
Kom maar op! Ik kan het aan!