Waarom durf ik de knoop niet door te hakken? (even voorstellen)

[Daantje92]

De knoop is doorgehakt Ik heb een datum midden maart word ik verwacht bij dr. Niessen!!

Zal ik dan 15 maart op de lijst zetten als jou operatie datum

Dat mag!! Klinkt zo spannend haha

[Lizzy2020]

KANJER!!!

[Daantje92]

KANJER!!!

XXX

[Mir]

Hey lieve Daantje,

Ik ben even niet op het forum geweest en zie dus nu pas jouw berichtje. Ik ben al een heel stuk verder in mijn leven dan jij (50), maar vrijwel dezelfde struggles hier!
Mijn protheses heb ik sinds 2006 (toen had ik mijn beide kinderen al) en pas daarna voelde ik me eindelijk een keer een complete vrouw. Toen ik een stukje van de bewuste Radar-uitzending zag, dacht ik eerst ook dat ik gelukkig geen klachten had. Bij nader inzien heb ik ze wel, maar gezien mijn leeftijd zou veel ook zomaar gewoon vanuit de overgang verklaard kunnen worden. Steeds meer verdiept in alle ervaringen en onderzoeken en steeds meer begon ik me een idioot te voelen dat ik mijn uiterlijk belangrijker lijk te vinden dan mijn gezondheid. Gesprekje met mijn huisarts hielp niet echt, die vond het maar onzin (zei ze niet, maar straalde ze wel uit). Verwijzing gekregen naar dokter Kappel en daar ben ik 3 weken terug geweest. Inmiddels is het me overduidelijk: ze moeten er uit! Ik wacht nu dus op een operatiedatum.
En toch.. nog steeds... wat zie ik er tegenop! Niet tegen de operatie zelf, maar hoe ik er daarna uit zal zien. Volgens dr Kappel heb ik in de loop van de jaren echt wel wat eigen borst ontwikkeld en zal het resultaat me meevallen. Kan ik me echt niet voorstellen, ik had nog geen A-cup, misschien wel niet eens AA (en ben niet superslank). Dus ik ga er helemaal vanuit dat ik ook voor lipofilling ga, maar dan na 3-6 maanden, als mijn lichaam en geest weer een beetje normaal zijn, zonder siliconen.
Kortom: superstoer (en inspirerend!) van je dat je, zoveel jonger dan ik maar met vergelijkbare overwegingen, zo vlot die zo belangrijke knoop hebt doorgehakt!

Liefs, Mir

[Daantje92]

Hey lieve Daantje,

Ik ben even niet op het forum geweest en zie dus nu pas jouw berichtje. Ik ben al een heel stuk verder in mijn leven dan jij (50), maar vrijwel dezelfde struggles hier!
Mijn protheses heb ik sinds 2006 (toen had ik mijn beide kinderen al) en pas daarna voelde ik me eindelijk een keer een complete vrouw. Toen ik een stukje van de bewuste Radar-uitzending zag, dacht ik eerst ook dat ik gelukkig geen klachten had. Bij nader inzien heb ik ze wel, maar gezien mijn leeftijd zou veel ook zomaar gewoon vanuit de overgang verklaard kunnen worden. Steeds meer verdiept in alle ervaringen en onderzoeken en steeds meer begon ik me een idioot te voelen dat ik mijn uiterlijk belangrijker lijk te vinden dan mijn gezondheid. Gesprekje met mijn huisarts hielp niet echt, die vond het maar onzin (zei ze niet, maar straalde ze wel uit). Verwijzing gekregen naar dokter Kappel en daar ben ik 3 weken terug geweest. Inmiddels is het me overduidelijk: ze moeten er uit! Ik wacht nu dus op een operatiedatum.
En toch.. nog steeds... wat zie ik er tegenop! Niet tegen de operatie zelf, maar hoe ik er daarna uit zal zien. Volgens dr Kappel heb ik in de loop van de jaren echt wel wat eigen borst ontwikkeld en zal het resultaat me meevallen. Kan ik me echt niet voorstellen, ik had nog geen A-cup, misschien wel niet eens AA (en ben niet superslank). Dus ik ga er helemaal vanuit dat ik ook voor lipofilling ga, maar dan na 3-6 maanden, als mijn lichaam en geest weer een beetje normaal zijn, zonder siliconen.
Kortom: superstoer (en inspirerend!) van je dat je, zoveel jonger dan ik maar met vergelijkbare overwegingen, zo vlot die zo belangrijke knoop hebt doorgehakt!

Liefs, Mir

Hoi lieve Mir,

Wat fijn dat je alsnog reageert. Het voelt steeds weer als een opluchting als iemand zich herkent in je verhaal!
Ik was van plan om vandaag maar weer eens een stukje te schrijven over hoe ik me op dit moment voel, vooral omdat ik onlangs zo'n nare ervaring heb gehad bij mijn huisarts!! Kan geen toeval zijn dat jij daar ook iets over schrijft. Ik was na het bezoekje aan de huisarts echt even ondersteboven ervan. Hij zei letterlijk tegen me dat ik maar niet moest denken dat mijn klachten iets te maken hebben met de siliconen. En dat ik al helemaal niet hoefde te verwachten dat ik me beter ging voelen zodra ze eruit waren. Verder kon hij niks voor me betekenen en hij wilde nog even vermelden dat hij blij was dat hij de keus over een eventuele vergoeding voor explantatie niet hoefde te maken. Ik was echt verbijsterd over deze vreemde houding van hem en ben op de automatische piloot, volledig in gedachten, naar huis gereden.
Eerst was ik verbijsterd, toen boos, en dat sloeg om in twijfel. Na veel denken en vooral voelen, heb ik het inmiddels weer losgelaten. En zijn suffe reactie maakt me op het moment misschien alleen maar sterker. Want zelfs na deze reactie weet ik nog steeds zeker dat ik het door wil zetten. Over een maand ben ik aan de beurt en ga ik definitief afscheid nemen van de implantaten.
Ik heb overigens aangedrongen op een verwijzing naar een internist, daar kan ik over een dikke week terecht. Hij was heel begripvol en wil wat dingetjes met me onderzoeken.

Ik hoop dat jij snel je operatiedatum krijgt. Dan kun je je echt gaan voorbereiden en focussen op de datum! Ik weet niet of je al veel foto's bekeken hebt op het forum, dat gaf mij een heel goed en realistisch beeld. Al is ieder lichaam natuurlijk anders. Uiteindelijk gaat het om wat je schrijft; waarom zou je je gezondheid op plek 2 zetten?? Dat is voor mij echt de belangrijkste factor in het hele verhaal. En ik herken ook ontzettend wat je schrijft over dat je er toch nog steeds enorm tegenop ziet. Ik bereid me erop voor dat ik in de eerste periode super verdrietig zal zijn (dat was ik overigens ook na de borstvergroting) en dat mag. Dat verdriet mag er zijn. Maar na het verdriet wil ik weer bouwen aan hoe ik me sterk kan voelen. Weet je, ik heb altijd zoveel respect gehad voor vrouwen met kleine borsten die uitstralen dat ze er zielsgelukkig mee zijn. Zo'n vrouw word ik ook!! En dat gun ik alle lieve vrouwen op dit forum ook.

Lief dat je schrijft dat je het superstoer en inspirerend vindt Zo denk ik over jouw verhaal, iedere leeftijd heeft zijn eigen uitdaging

Dankjewel voor je berichtje!

Lieve groetjes Daantje

[WabiSabi]

Hi Daantje, na je reactie op mijn verhaal heb ik ook nog eens jouw verhaal gelezen. Zo stoer en dapper dat je er voor gaat. 15 maart zag ik. Wat is het toch spannend allemaal. Ga je toch wel voor lipo?

[Daantje92]

Hi Daantje, na je reactie op mijn verhaal heb ik ook nog eens jouw verhaal gelezen. Zo stoer en dapper dat je er voor gaat. 15 maart zag ik. Wat is het toch spannend allemaal. Ga je toch wel voor lipo?

Dankjewel! Het is inderdaad allemaal erg spannend. Ik voel me nu vooral heel sterk, ergens vind ik dat ook wel beangstigend omdat het bijna onwerkelijk voelt. Ik bereid me wel voor op een 'terugval' na de operatie en dan vooral op het moment dat ik voor het eerst zie hoe het allemaal geworden is. Die angst is veel groter dan de angst voor de operatie. Ik heb inderdaad wel gekozen voor lipo. Na de verhalen die ik hier allemaal heb gelezen verwacht ik daar niet al te veel van omdat ik ontzettend slank ben, mijn implantaat voor de spier zit, etc. Maar ik wil het toch een kans geven. Dr. Niessen heeft er vertrouwen in en uiteindelijk zou hij het beter moeten weten dan ik

Ik hoop dat jij je na de operatie beter gaat voelen en ik duim voor jou!

[WabiSabi]

En ik duim voor jou!
Hoop dat je je verhaal na de operatie blijft delen.
Heel veel sterkte, moed, succes en alles wat wij nodig hebben tot de operatie en daarna.

[Luna MKS]

Hey lieve Daantje,

Ik ben even niet op het forum geweest en zie dus nu pas jouw berichtje. Ik ben al een heel stuk verder in mijn leven dan jij (50), maar vrijwel dezelfde struggles hier!
Mijn protheses heb ik sinds 2006 (toen had ik mijn beide kinderen al) en pas daarna voelde ik me eindelijk een keer een complete vrouw. Toen ik een stukje van de bewuste Radar-uitzending zag, dacht ik eerst ook dat ik gelukkig geen klachten had. Bij nader inzien heb ik ze wel, maar gezien mijn leeftijd zou veel ook zomaar gewoon vanuit de overgang verklaard kunnen worden. Steeds meer verdiept in alle ervaringen en onderzoeken en steeds meer begon ik me een idioot te voelen dat ik mijn uiterlijk belangrijker lijk te vinden dan mijn gezondheid. Gesprekje met mijn huisarts hielp niet echt, die vond het maar onzin (zei ze niet, maar straalde ze wel uit). Verwijzing gekregen naar dokter Kappel en daar ben ik 3 weken terug geweest. Inmiddels is het me overduidelijk: ze moeten er uit! Ik wacht nu dus op een operatiedatum.
En toch.. nog steeds... wat zie ik er tegenop! Niet tegen de operatie zelf, maar hoe ik er daarna uit zal zien. Volgens dr Kappel heb ik in de loop van de jaren echt wel wat eigen borst ontwikkeld en zal het resultaat me meevallen. Kan ik me echt niet voorstellen, ik had nog geen A-cup, misschien wel niet eens AA (en ben niet superslank). Dus ik ga er helemaal vanuit dat ik ook voor lipofilling ga, maar dan na 3-6 maanden, als mijn lichaam en geest weer een beetje normaal zijn, zonder siliconen.
Kortom: superstoer (en inspirerend!) van je dat je, zoveel jonger dan ik maar met vergelijkbare overwegingen, zo vlot die zo belangrijke knoop hebt doorgehakt!

Liefs, Mir

Hoi lieve Mir,

Wat fijn dat je alsnog reageert. Het voelt steeds weer als een opluchting als iemand zich herkent in je verhaal!
Ik was van plan om vandaag maar weer eens een stukje te schrijven over hoe ik me op dit moment voel, vooral omdat ik onlangs zo'n nare ervaring heb gehad bij mijn huisarts!! Kan geen toeval zijn dat jij daar ook iets over schrijft. Ik was na het bezoekje aan de huisarts echt even ondersteboven ervan. Hij zei letterlijk tegen me dat ik maar niet moest denken dat mijn klachten iets te maken hebben met de siliconen. En dat ik al helemaal niet hoefde te verwachten dat ik me beter ging voelen zodra ze eruit waren. Verder kon hij niks voor me betekenen en hij wilde nog even vermelden dat hij blij was dat hij de keus over een eventuele vergoeding voor explantatie niet hoefde te maken. Ik was echt verbijsterd over deze vreemde houding van hem en ben op de automatische piloot, volledig in gedachten, naar huis gereden.
Eerst was ik verbijsterd, toen boos, en dat sloeg om in twijfel. Na veel denken en vooral voelen, heb ik het inmiddels weer losgelaten. En zijn suffe reactie maakt me op het moment misschien alleen maar sterker. Want zelfs na deze reactie weet ik nog steeds zeker dat ik het door wil zetten. Over een maand ben ik aan de beurt en ga ik definitief afscheid nemen van de implantaten.
Ik heb overigens aangedrongen op een verwijzing naar een internist, daar kan ik over een dikke week terecht. Hij was heel begripvol en wil wat dingetjes met me onderzoeken.

Ik hoop dat jij snel je operatiedatum krijgt. Dan kun je je echt gaan voorbereiden en focussen op de datum! Ik weet niet of je al veel foto's bekeken hebt op het forum, dat gaf mij een heel goed en realistisch beeld. Al is ieder lichaam natuurlijk anders. Uiteindelijk gaat het om wat je schrijft; waarom zou je je gezondheid op plek 2 zetten?? Dat is voor mij echt de belangrijkste factor in het hele verhaal. En ik herken ook ontzettend wat je schrijft over dat je er toch nog steeds enorm tegenop ziet. Ik bereid me erop voor dat ik in de eerste periode super verdrietig zal zijn (dat was ik overigens ook na de borstvergroting) en dat mag. Dat verdriet mag er zijn. Maar na het verdriet wil ik weer bouwen aan hoe ik me sterk kan voelen. Weet je, ik heb altijd zoveel respect gehad voor vrouwen met kleine borsten die uitstralen dat ze er zielsgelukkig mee zijn. Zo'n vrouw word ik ook!! En dat gun ik alle lieve vrouwen op dit forum ook.

Lief dat je schrijft dat je het superstoer en inspirerend vindt Zo denk ik over jouw verhaal, iedere leeftijd heeft zijn eigen uitdaging

Dankjewel voor je berichtje!

Lieve groetjes Daantje

Schande dit, dat huisartsen dit nu nog steeds blijven doen!

Hier vind je documenten die je kunt uitprinten en in grote envelop bij ha kunt deponeren!
https://meldpuntklachtensiliconen.com/f ... c.php?t=71

Sterkte!!!

[WabiSabi]

Als ik uit t ziekenhuis kwam was ik iedere keer van slag. De gemiddelde arts wil zijn vingers niet branden aan uitspraken over de gevolgen van siliconen. En dat geeft je zo’n verdrietig en machteloos gevoel. Mij is een keer letterlijk gezegd toen ik mijn zorgen uitte. “Je wordt niet ziek van siliconen”“Siliconen krijg je ook door tandenpoetsen en pindakaas in je lichaam”.
Nou dat zal dan misschien best. Maar wat een vergelijking! Waar het ook steeds weer op neer kwam was dat ik er toch echt ooit zelf voor gekozen had. Niet fijn om tegenover zo’n arts te moeten zitten.
Dit forum is zo verhelderend en het heeft me zo strijdlustig gemaakt, daar dank ik jullie allemaal voor X

[Daantje92]

Hey lieve Daantje,

Ik ben even niet op het forum geweest en zie dus nu pas jouw berichtje. Ik ben al een heel stuk verder in mijn leven dan jij (50), maar vrijwel dezelfde struggles hier!
Mijn protheses heb ik sinds 2006 (toen had ik mijn beide kinderen al) en pas daarna voelde ik me eindelijk een keer een complete vrouw. Toen ik een stukje van de bewuste Radar-uitzending zag, dacht ik eerst ook dat ik gelukkig geen klachten had. Bij nader inzien heb ik ze wel, maar gezien mijn leeftijd zou veel ook zomaar gewoon vanuit de overgang verklaard kunnen worden. Steeds meer verdiept in alle ervaringen en onderzoeken en steeds meer begon ik me een idioot te voelen dat ik mijn uiterlijk belangrijker lijk te vinden dan mijn gezondheid. Gesprekje met mijn huisarts hielp niet echt, die vond het maar onzin (zei ze niet, maar straalde ze wel uit). Verwijzing gekregen naar dokter Kappel en daar ben ik 3 weken terug geweest. Inmiddels is het me overduidelijk: ze moeten er uit! Ik wacht nu dus op een operatiedatum.
En toch.. nog steeds... wat zie ik er tegenop! Niet tegen de operatie zelf, maar hoe ik er daarna uit zal zien. Volgens dr Kappel heb ik in de loop van de jaren echt wel wat eigen borst ontwikkeld en zal het resultaat me meevallen. Kan ik me echt niet voorstellen, ik had nog geen A-cup, misschien wel niet eens AA (en ben niet superslank). Dus ik ga er helemaal vanuit dat ik ook voor lipofilling ga, maar dan na 3-6 maanden, als mijn lichaam en geest weer een beetje normaal zijn, zonder siliconen.
Kortom: superstoer (en inspirerend!) van je dat je, zoveel jonger dan ik maar met vergelijkbare overwegingen, zo vlot die zo belangrijke knoop hebt doorgehakt!

Liefs, Mir

Hoi lieve Mir,

Wat fijn dat je alsnog reageert. Het voelt steeds weer als een opluchting als iemand zich herkent in je verhaal!
Ik was van plan om vandaag maar weer eens een stukje te schrijven over hoe ik me op dit moment voel, vooral omdat ik onlangs zo'n nare ervaring heb gehad bij mijn huisarts!! Kan geen toeval zijn dat jij daar ook iets over schrijft. Ik was na het bezoekje aan de huisarts echt even ondersteboven ervan. Hij zei letterlijk tegen me dat ik maar niet moest denken dat mijn klachten iets te maken hebben met de siliconen. En dat ik al helemaal niet hoefde te verwachten dat ik me beter ging voelen zodra ze eruit waren. Verder kon hij niks voor me betekenen en hij wilde nog even vermelden dat hij blij was dat hij de keus over een eventuele vergoeding voor explantatie niet hoefde te maken. Ik was echt verbijsterd over deze vreemde houding van hem en ben op de automatische piloot, volledig in gedachten, naar huis gereden.
Eerst was ik verbijsterd, toen boos, en dat sloeg om in twijfel. Na veel denken en vooral voelen, heb ik het inmiddels weer losgelaten. En zijn suffe reactie maakt me op het moment misschien alleen maar sterker. Want zelfs na deze reactie weet ik nog steeds zeker dat ik het door wil zetten. Over een maand ben ik aan de beurt en ga ik definitief afscheid nemen van de implantaten.
Ik heb overigens aangedrongen op een verwijzing naar een internist, daar kan ik over een dikke week terecht. Hij was heel begripvol en wil wat dingetjes met me onderzoeken.

Ik hoop dat jij snel je operatiedatum krijgt. Dan kun je je echt gaan voorbereiden en focussen op de datum! Ik weet niet of je al veel foto's bekeken hebt op het forum, dat gaf mij een heel goed en realistisch beeld. Al is ieder lichaam natuurlijk anders. Uiteindelijk gaat het om wat je schrijft; waarom zou je je gezondheid op plek 2 zetten?? Dat is voor mij echt de belangrijkste factor in het hele verhaal. En ik herken ook ontzettend wat je schrijft over dat je er toch nog steeds enorm tegenop ziet. Ik bereid me erop voor dat ik in de eerste periode super verdrietig zal zijn (dat was ik overigens ook na de borstvergroting) en dat mag. Dat verdriet mag er zijn. Maar na het verdriet wil ik weer bouwen aan hoe ik me sterk kan voelen. Weet je, ik heb altijd zoveel respect gehad voor vrouwen met kleine borsten die uitstralen dat ze er zielsgelukkig mee zijn. Zo'n vrouw word ik ook!! En dat gun ik alle lieve vrouwen op dit forum ook.

Lief dat je schrijft dat je het superstoer en inspirerend vindt Zo denk ik over jouw verhaal, iedere leeftijd heeft zijn eigen uitdaging

Dankjewel voor je berichtje!

Lieve groetjes Daantje

Schande dit, dat huisartsen dit nu nog steeds blijven doen!

Hier vind je documenten die je kunt uitprinten en in grote envelop bij ha kunt deponeren!
https://meldpuntklachtensiliconen.com/f ... c.php?t=71

Sterkte!!!

Dankjewel alweer Luna, ga ik zeker bij de ha deponeren!! Hoop dat de vrouwen die na mij komen dan meer geluk hebben en er echt naar ze geluisterd wordt!!

[Daantje92]

Als ik uit t ziekenhuis kwam was ik iedere keer van slag. De gemiddelde arts wil zijn vingers niet branden aan uitspraken over de gevolgen van siliconen. En dat geeft je zo’n verdrietig en machteloos gevoel. Mij is een keer letterlijk gezegd toen ik mijn zorgen uitte. “Je wordt niet ziek van siliconen”“Siliconen krijg je ook door tandenpoetsen en pindakaas in je lichaam”.
Nou dat zal dan misschien best. Maar wat een vergelijking! Waar het ook steeds weer op neer kwam was dat ik er toch echt ooit zelf voor gekozen had. Niet fijn om tegenover zo’n arts te moeten zitten.
Dit forum is zo verhelderend en het heeft me zo strijdlustig gemaakt, daar dank ik jullie allemaal voor X

Heel erg herkenbaar wat je schrijft! Dat kreeg ik ook te horen. Ik heb er maar om gelachen, want wat moet je anders?? Gelukkig weten we dankzij het forum zoveel meer