Ik merk dat ik heel erg de behoefte heb om mijn verhaal nu te delen. Hopelijk kan ik hier steun vinden en hebben anderen ook wat aan mijn ervaring(en).
Bijna 12 jaar geleden heb ik borstimplantaten laten plaatsen, ik was 23 jaar. Nooit wetende dat deze voor zoveel ellende zouden kunnen zorgen. Al vrij snel ontstonden allerlei klachten en na een paar jaar lag ik zelfs een maand in het ziekenhuis met een zeer zeldzame auto immuunziekte waarbij ik moest vechten voor mijn leven. Nooit had ik kunnen bedenken dat mijn borstimplantaten hier wel eens de oorzaak van zouden kunnen zijn. De afgelopen jaren zijn mijn klachten alleen maar toegenomen. Ongeveer 2 jaar geleden heb ik een mammografie gehad (waar niks uitkwam) en ik heb het idee dat de klachten daarna alleen maar vele malen zijn verergerd.
Afgelopen jaren ben ik heel vaak bij de huisarts, internist en andere specialisten geweest zonder dat mijn klachten verholpen zijn. Onderzoek na onderzoek wees op niets uit. Op verzoek van de huisarts uiteindelijk psychische hulp gezocht maar ook dat hielp mij niet. Er is niets frustrerender dan dat je zelf weet dat er lichamelijk echt iets niet ok is, maar dit door geen enkel onderzoek wordt aangetoond. Logisch dat je dan op een gegeven moment "gek" wordt! Ik zat er echt helemaal doorheen.
Totdat laatst een goede vriendin mij wees op de media aandacht rondom borstimplantaten en klachten die hierdoor bij veel vrouwen ontstaan. Ze zei: volgens mij weet ik waarom jij je al jaren zo ellendig voelt...
En toen ging het allemaal ineens heel snel. De huisarts stond erachter, mijn internist heeft een brief geschreven en doorverwezen voor explantatie van mijn borstimplantaten. Ik heb in eerste instantie dr. Kappel proberen te bellen en een heb haar een e-mail gestuurd maar daar tot op heden geen antwoord op ontvangen. Mijn tweede instinct was Dr. Niessen en vorige week ben ik door hem geopereerd en heb ik tevens een lipofilling ondergaan. Mijn borsten zijn na het plaatsen van de implantaten nog ruim 2 cupmaten gegroeid. Lipofilling was iets waar ik in eerste instantie helemaal niet aan dacht maar het idee van 2 hangende legen zakken werd ik ook niet heel blij van...Ik dacht zelf aan een explantatie en borstlift maar omdat ik 35 ben, nog geen kinderen heb en deze (als ze mij gegund zijn) nog waarschijnlijk wel wil, raadde dr. Niessen een borstlift voor nu af.
Inmiddels ben ik een week verder en jeetje wat voel ik mij leeg...Mijn humeur schommelt als nooit tevoren en ik jank wat af. Ik heb geen idee waarom ik mij zo voel en raak daardoor alleen maar gefrustreerd. Herkennen jullie dit? Hopelijk kan iemand mij geruststellen.
De littekens onder mijn borsten zijn vanzelfsprekend heel gevoelig en op een paar plekken heel erg dik. De jeuk is verschrikkelijk! Vanaf vandaag smeer ik Alhydran en dat geeft wel iets van verlichting. Voor de rest zijn mijn borsten behoorlijk beurs en de plekken waar vet is weggenomen bont en blauw. De eerste 2 dagen kon ik echt niks, ik had onwijs veel pijn. Nu gaat het lichamelijk wat beter maar het psychische stuk weet ik mij geen raad mee
Voor degenen die benieuwd zijn hoe mijn borsten er met implantaten uitzagen en nu na de explantatie met lipofilling, wil ik wel foto's plaatsen zodra ik weet hoe en ander (afgeschermd) werkt want ik ben pas net lid geworden.
❤
Ik volg een plan van Dr. Niessen en neem nu liposomale vitamine C en heb Arnica druppels ingenomen voor de operatie. Nu smeer ik mij nog suf met Alhydran want 5 van de 6 lipo littekens zijn helaas echt niet mooi en best dik 
Hoop dat dat nog gaat wegtrekken.