Explantatie Marie door dokter Kappel (met foto's verwijderde implantaten)
Geplaatst: 07 mar 2021 11:03
Voorsteltopic staat hier: viewtopic.php?f=11&t=3178
Lieve dames,
Alles is goed gegaan! Hierbij mijn verslag van hoe het tot nu toe allemaal gegaan is. Ik heb het bewust vrij uitgebreid beschreven, zodat anderen er misschien wat aan hebben door te weten hoe zo’n dag er ongeveer uit kan zien.
Ik was de eerste die geopereerd werd, dus om 07:15 was ik al in de kliniek in Amsterdam. Ik had in de auto al afscheid van mijn man genomen. In de wachtkamer moest ik huilen, omdat ik toen besefte dat het nu toch echt zou gaan gebeuren. Om 07:30 kwam dr. Kappel me halen (als je later geopereerd wordt, haalt een verpleegkundige je op). M’n temperatuur werd gemeten vanwege Corona en er werd een Corona-vragenlijst afgenomen waar ik vervolgens een handtekening onder moest zetten. Ik mocht nog even naar het toilet en vervolgens werd ik naar een bed gebracht op de holding/verkoever. Daar moest ik al mijn kleding uittrekken, behalve mijn onderbroek en sokken. Dr. Kappel maakte foto’s en ik kreeg een OK-jasje aan + een topje op mijn heupen die ze na de operatie over mijn borsten heen zou trekken. Mijn tas en kleding werden in een kast vlakbij het bed gelegd en ik mocht in bed gaan liggen. De deken werd verwarmd met een blazer. De anesthesist kwam een infuus prikken en gelukkig had hij een verdovingsspray, want ik heb een ontzettende hekel aan naalden! Tijdens het prikken moest ik even huilen, maar toen het er eenmaal inzat ging het weer goed. Het personeel had toen de briefing, dus ik lag even alleen, maar al vrij snel mocht ik uit bed komen, kreeg ik klompjes aan en een deken over me heen en mocht ik meelopen naar de OK. Ik was eigenlijk heel relaxt, wat ik niet had verwacht. Ik heb vroeger zelf regelmatig op de OK gestaan, dus het voelde best vertrouwd. Ik mocht op de OK-tafel gaan liggen en kreeg een verwarmde deken over me heen. M’n armen moesten allebei opzij liggen op armsteunen. Dr. Kappel vroeg ter controle mijn naam, geboortedatum en voor welke ingreep ik kwam. Daarna ging zij zich klaarmaken voor de operatie en zei de anesthesist dat hij de propofol ging inspuiten, dus dat ik aan wat leuks moest gaan denken. Ik voelde dat ik weggleed en wenste ze veel succes.
Toen ik wakker werd vroeg ik hoe het was gegaan en de verpleegkundige zei dat dr. Kappel alles straks zou gaan vertellen. Ik had een strakke top aan en drains. Het was toen rond 10:00. Ze belde mijn man en zei dat hij mij om 12:00 op kon komen halen. Ze vertelde aan mij dat dr. Kappel een half uur eerder klaar was dan gepland, dus dat klonk al goed. Ik kreeg wat slokjes water en had nog best wat pijn, dus kreeg paracetamol erbij (op de OK had ik al morfine gehad). Daarna haalde ze thee en een broodje voor me. Eten en drinken ging goed. Met hulp werd ik aangekleed en liep ik naar het toilet. Ook dat ging goed. Ik was allang blij dat het achter de rug was en keek verder niet naar mijn borsten. Mijn infuus mocht er ook uit.
Omdat het zo goed ging en het verder nog rustig was (ik was natuurlijk op dat moment de enige patiënt op de verkoever) zei ik tegen de verpleegkundige dat ze wel even wat kon gaan drinken nu het nog zo rustig was. Dat vond ze een goed idee, dus ging ze doen. Ik lag toen alleen en op een gegeven moment voelde ik me niet goed. Ik voelde dat ik wegzakte. Ik probeerde nog de hoofdsteun van het bed naar beneden te doen met de afstandsbediening, maar dat lukte niet. Ik werd licht in m’n hoofd en m’n gehoor viel weg, dus ik riep nog ‘help’ en daarna was ik weg.
Ik was heerlijk aan het dromen en werd wakker omdat iemand tegen mijn gezicht aan het slaan was. Ik deed m’n ogen even open, maar was zo moe, dat ik elke keer weer wegzakte en dan weer wakker werd gemaakt doordat er tegen m’n gezicht geslagen werd. De verpleegkundige kon mij niet wakker houden en haalde de anesthesist erbij. Ik moest van hen hoesten, maar dat lukte me niet. Inmiddels was ik al plat gelegd met mijn benen omhoog. Ik kreeg koude doeken in mijn gezicht en uiteindelijk werd ik wat meer wakker en kon ik ook weer hoesten (hierdoor moet je hart namelijk wat harder werken en krijg je sneller bloed in je hoofd). Ik had het bloedheet en was nat van het zweet, dus wilde de deken van me af, ijskoud drinken en koude lappen op m’n hoofd. Langzaamaan knapte ik steeds meer op. Dit was dus wel even schrikken.
Na een tijdje kwam patiënt nummer 3 voor de opname (patiënt nummer 2 lag nog op de OK). Ik kletste wat met haar totdat patiënt nummer 2 terugkwam. Toen moesten de gordijntjes tussen ons dicht.
Mijn man was er om 11:45 al, maar werd om 12:15 opgehaald uit de wachtkamer om bij me te komen. Ik lachte toen hij bij me kwam. Heel gek, maar ik het had er zo’n vrede mee dat het gebeurd was. Van tevoren had ik gedacht dat ik na de operatie alleen nog maar zou kunnen huilen. Dr. Kappel kwam vertellen hoe het gegaan was en liet de protheses met kapsels zien. Het waren hele dunne kapsels die er omheen zaten en ze heeft ze volledig kunnen verwijderen. Ze haalde de kapsels van de protheses af en liet ze zien. Ze waren nog helemaal intact, maar je zag wel dat het volume een stuk minder was geworden in die jaren (ze hebben er bijna 15 jaar ingezeten!). Ik heb ze meegekregen naar huis en zal er nog foto’s van plaatsen hier.
Ik werd geholpen mijn vest aan te doen waar zakken in zaten, zodat de drainflessen daarin konden. Mijn jas kreeg ik niet dicht vanwege de drainflessen. Ik kreeg nog wat papieren en een cadeautje mee (super attent) en mocht naar huis.
Het personeel was trouwens superaardig deze dag! Echt een topteam!
’s Avonds belde dr. Kappel nog om te horen hoe het met me ging. ’s Nachts heb ik de drainpotten aan een kledinghanger gedaan en naast mijn bed gehangen. Ik heb zelfs op m’n zij geslapen. Ik slik twee keer per dag naproxen als pijnstilling en vind de pijn heel erg meevallen. Het resultaat heb ik nog niet gezien. Zo ver ben ik nog niet. Voor mijn gevoel heb ik nog gewoon borsten, maar als ik mezelf in de spiegel zie ben ik helemaal plat van boven en dat ziet er echt heel raar uit. Deze ochtend zal dr. Kappel weer bellen om te vragen hoe het gaat.
Ik doe het verder rustig aan. Ik probeer regelmatig te bewegen in huis, maar neem ook rust door even in bed te zitten/liggen.
Lieve dames, jullie steun heeft mij heel erg geholpen! Dank jullie wel daarvoor! Ik houd jullie op de hoogte van het verloop.
Liefs Marie
Lieve dames,
Alles is goed gegaan! Hierbij mijn verslag van hoe het tot nu toe allemaal gegaan is. Ik heb het bewust vrij uitgebreid beschreven, zodat anderen er misschien wat aan hebben door te weten hoe zo’n dag er ongeveer uit kan zien.
Ik was de eerste die geopereerd werd, dus om 07:15 was ik al in de kliniek in Amsterdam. Ik had in de auto al afscheid van mijn man genomen. In de wachtkamer moest ik huilen, omdat ik toen besefte dat het nu toch echt zou gaan gebeuren. Om 07:30 kwam dr. Kappel me halen (als je later geopereerd wordt, haalt een verpleegkundige je op). M’n temperatuur werd gemeten vanwege Corona en er werd een Corona-vragenlijst afgenomen waar ik vervolgens een handtekening onder moest zetten. Ik mocht nog even naar het toilet en vervolgens werd ik naar een bed gebracht op de holding/verkoever. Daar moest ik al mijn kleding uittrekken, behalve mijn onderbroek en sokken. Dr. Kappel maakte foto’s en ik kreeg een OK-jasje aan + een topje op mijn heupen die ze na de operatie over mijn borsten heen zou trekken. Mijn tas en kleding werden in een kast vlakbij het bed gelegd en ik mocht in bed gaan liggen. De deken werd verwarmd met een blazer. De anesthesist kwam een infuus prikken en gelukkig had hij een verdovingsspray, want ik heb een ontzettende hekel aan naalden! Tijdens het prikken moest ik even huilen, maar toen het er eenmaal inzat ging het weer goed. Het personeel had toen de briefing, dus ik lag even alleen, maar al vrij snel mocht ik uit bed komen, kreeg ik klompjes aan en een deken over me heen en mocht ik meelopen naar de OK. Ik was eigenlijk heel relaxt, wat ik niet had verwacht. Ik heb vroeger zelf regelmatig op de OK gestaan, dus het voelde best vertrouwd. Ik mocht op de OK-tafel gaan liggen en kreeg een verwarmde deken over me heen. M’n armen moesten allebei opzij liggen op armsteunen. Dr. Kappel vroeg ter controle mijn naam, geboortedatum en voor welke ingreep ik kwam. Daarna ging zij zich klaarmaken voor de operatie en zei de anesthesist dat hij de propofol ging inspuiten, dus dat ik aan wat leuks moest gaan denken. Ik voelde dat ik weggleed en wenste ze veel succes.
Toen ik wakker werd vroeg ik hoe het was gegaan en de verpleegkundige zei dat dr. Kappel alles straks zou gaan vertellen. Ik had een strakke top aan en drains. Het was toen rond 10:00. Ze belde mijn man en zei dat hij mij om 12:00 op kon komen halen. Ze vertelde aan mij dat dr. Kappel een half uur eerder klaar was dan gepland, dus dat klonk al goed. Ik kreeg wat slokjes water en had nog best wat pijn, dus kreeg paracetamol erbij (op de OK had ik al morfine gehad). Daarna haalde ze thee en een broodje voor me. Eten en drinken ging goed. Met hulp werd ik aangekleed en liep ik naar het toilet. Ook dat ging goed. Ik was allang blij dat het achter de rug was en keek verder niet naar mijn borsten. Mijn infuus mocht er ook uit.
Omdat het zo goed ging en het verder nog rustig was (ik was natuurlijk op dat moment de enige patiënt op de verkoever) zei ik tegen de verpleegkundige dat ze wel even wat kon gaan drinken nu het nog zo rustig was. Dat vond ze een goed idee, dus ging ze doen. Ik lag toen alleen en op een gegeven moment voelde ik me niet goed. Ik voelde dat ik wegzakte. Ik probeerde nog de hoofdsteun van het bed naar beneden te doen met de afstandsbediening, maar dat lukte niet. Ik werd licht in m’n hoofd en m’n gehoor viel weg, dus ik riep nog ‘help’ en daarna was ik weg.
Ik was heerlijk aan het dromen en werd wakker omdat iemand tegen mijn gezicht aan het slaan was. Ik deed m’n ogen even open, maar was zo moe, dat ik elke keer weer wegzakte en dan weer wakker werd gemaakt doordat er tegen m’n gezicht geslagen werd. De verpleegkundige kon mij niet wakker houden en haalde de anesthesist erbij. Ik moest van hen hoesten, maar dat lukte me niet. Inmiddels was ik al plat gelegd met mijn benen omhoog. Ik kreeg koude doeken in mijn gezicht en uiteindelijk werd ik wat meer wakker en kon ik ook weer hoesten (hierdoor moet je hart namelijk wat harder werken en krijg je sneller bloed in je hoofd). Ik had het bloedheet en was nat van het zweet, dus wilde de deken van me af, ijskoud drinken en koude lappen op m’n hoofd. Langzaamaan knapte ik steeds meer op. Dit was dus wel even schrikken.
Na een tijdje kwam patiënt nummer 3 voor de opname (patiënt nummer 2 lag nog op de OK). Ik kletste wat met haar totdat patiënt nummer 2 terugkwam. Toen moesten de gordijntjes tussen ons dicht.
Mijn man was er om 11:45 al, maar werd om 12:15 opgehaald uit de wachtkamer om bij me te komen. Ik lachte toen hij bij me kwam. Heel gek, maar ik het had er zo’n vrede mee dat het gebeurd was. Van tevoren had ik gedacht dat ik na de operatie alleen nog maar zou kunnen huilen. Dr. Kappel kwam vertellen hoe het gegaan was en liet de protheses met kapsels zien. Het waren hele dunne kapsels die er omheen zaten en ze heeft ze volledig kunnen verwijderen. Ze haalde de kapsels van de protheses af en liet ze zien. Ze waren nog helemaal intact, maar je zag wel dat het volume een stuk minder was geworden in die jaren (ze hebben er bijna 15 jaar ingezeten!). Ik heb ze meegekregen naar huis en zal er nog foto’s van plaatsen hier.
Ik werd geholpen mijn vest aan te doen waar zakken in zaten, zodat de drainflessen daarin konden. Mijn jas kreeg ik niet dicht vanwege de drainflessen. Ik kreeg nog wat papieren en een cadeautje mee (super attent) en mocht naar huis.
Het personeel was trouwens superaardig deze dag! Echt een topteam!
’s Avonds belde dr. Kappel nog om te horen hoe het met me ging. ’s Nachts heb ik de drainpotten aan een kledinghanger gedaan en naast mijn bed gehangen. Ik heb zelfs op m’n zij geslapen. Ik slik twee keer per dag naproxen als pijnstilling en vind de pijn heel erg meevallen. Het resultaat heb ik nog niet gezien. Zo ver ben ik nog niet. Voor mijn gevoel heb ik nog gewoon borsten, maar als ik mezelf in de spiegel zie ben ik helemaal plat van boven en dat ziet er echt heel raar uit. Deze ochtend zal dr. Kappel weer bellen om te vragen hoe het gaat.
Ik doe het verder rustig aan. Ik probeer regelmatig te bewegen in huis, maar neem ook rust door even in bed te zitten/liggen.
Lieve dames, jullie steun heeft mij heel erg geholpen! Dank jullie wel daarvoor! Ik houd jullie op de hoogte van het verloop.
Liefs Marie
