Dit is mijn verhaal ....
Geplaatst: 23 mei 2013 00:18
Implantaten: " Dit zijn geen zoutwater- maar siliconen implantaten ! "
Hallo allemaal
Na al een maand op deze site gesurft te hebben is het nu ook aan mij om eens mijn verhaal te doen.
Eerst en vooral wil ik iedereen veel sterkte toewensen die voor een explantie gaan, ook veel sterkte toegewenst voor degenen die al een explantatie hebben gehad en nog aan het herstellen zijn en ook veel sterkte aan diegenen die nog twijfelen over hun keuze.
Toen ik achtien was, heb ik mijn borsten laten vergroten. Een borsvergroting met langs de ene kant 175cc en de andere kant 150cc. Ik had een AAcup en wou dat mijn borstvergroting er zo natuurlijk mogelijk ging uitzien, want valse borsten vind ik echt niet mooi. Ik wou het ook zo gezond mogelijk, dus vertelde de plastisch chirurg me dat hij zoutwater prothesen ging gebruiken. Zo had ik geen schrik dat moest er een lekkage zijn er siliconen in mijn lijf zouden lopen.
Zo gezegd zo gedaan ... maar toch had ik plots een schrik voor ik onder het mes ging... een gevoel dat ik het niet meer wou, heel raar, want ik had er al die tijd na verlangd ...
Ik herinner me nog goed, toen ik wakker werd, dat ik niet zo blij was als ik verwachte met het resultaat. Ze waren mooi gedaan, pasten goed bij mijn lijf, maar toch kon ik niet juichen van geluk.
De dagen na de operatie was ik heel moe, en had veel pijn, ook verminderde mijn eetlust, voelde me eigenlijk niet zo ok in mijn vel.
Twee weken gingen voorbij, en ik liet de draadjes eruit halen, ik vroeg de assisten van dr. Decoopman als het misschien door mijn prothesen kon komen dat ik me zo moe voelde, ze zei nee, we hebben hier nog geen enkele vrouw gehad met klachten door hun protheses.
Dus dacht ik dat ik misschien wel nog zo moe was van de verdoving en de zware operatie, ik vond het heel raar, want ik voelde me ook wel erg zwak.
Een maand na de operatie ging ik weer mijn weekendjob doen, maar mijn kracht en levendigheid ik had voor dat ik siliconen had was veel minder geworden. Ik herinner me nog dat ik tafels aan het klaarzetten was en ik ontzettend moe was dat ik moest neerzetten. Ik deed ook alles veel trager dan ervoor en na een maand moest ik er niet meer terugkeren ... ze zeiden tegen me dat ik niet meer even enthousiast was als vroeger ...
Nuja, zo graag werkte ik daar toch niet dus vond dat niet zo erg, misschien wel tijd om even een andere richting te proberen ....
Ik had tijd over want was even gestopt met school, dus ging ik wat bijklussen als model, maar ook daar werd ik af en toe geconfronteerd met de moeheid van mijn lichaam. Ik had plots veel minder energie dan ervoor, ook inslapen ging niet meer even snel. Castings doen werden moeilijk want ik was rap moe, dus leerde ik mijn energie te doseren en er mee om te gaan. Ik heb wel even gedacht dat het misschien door mijn borsten kon komen, maar doordat de assistent van dr. decoopman zei van niet en het zijn ZOUTwater implantaten dacht ik dat het dit niet kon zijn, ook wilde ik eigenlijk dat het dit niet kon zijn ....
Maanden verstreken, ik ging terug studeren, PR-assistent een verkorte richting van 2 jaar, perfect haalbaar. Mijn energie wist ik te doseren ... en studeren ging vlot als ik er mijn gedachten bij hield. Ik voelde wel dat ik minder kon doen en nietveel uitspattingen mocht hebben als ik alles goed wou laten verlopen ... dus regelmatig leven was de boodschap.
Alles ging vlot, ik ging twee keer naar spanje met mijn beste vriendin, maar als ik me goed herinner had ik een paar momenten dat ik toch weer zo moe was en plots draaide, al had ik er geen enkele reden toe want ik was super blij dat ik op vakantie was geweest .... af en toe kwamen mijn borsten wel weer eens spoken in mijn hoofd
Tweede jaar PR begon, om de een af andere reden voelde ik me plots depressief en had ik niet zoveel levenslust meer, ik at slecht, dronk veel koffie om alert te blijven en at veel chocolade, sloot me wat af omdat ik niet wist wat me overkwam en putte mezelf uit door veel te werken ... Ik wist niet wat er met me gaande was ...
Ik voelde me na een paar weken zo door te gaan grieperig en belde de dokter ... het zou zo wel weer over gaan dacht ik, maar dit griepje zit nu nog altijd in mijn lichaam, drie weken lag ik plat toen ik 21 was en het beterde er niet op, mijn weerstand verslechterde, ik kreeg cortisone, had een heel lage bloeddruk en had geen eetlust...
Na drie weken rusten en dozen antibiotica moest ik terug de school hervatten, maar telkens ik wou vertrekken naar school werd ik slecht, ik had angstaanvallen in de wagen, ik hyperventileerde bij het presenteren van een opdracht en moest telkens uit de klas gaan omdat ik me niet goed voelde.
Met heel veel vallen heb ik me door het jaar gesleurd en daarna een sabbatjaar ingelast, maar mijn vermoeidheid was er nog steeds, en is er nog steeds.
In dat jaar ben ik naar heel veel specialisten geweest, zelf onderzocht geweest voor CVS maar daar krijg ik te horen dat het tussen mijn oren zit of er is niets te vinden ...
Dan Accupunctuur en psychoterapie geprobeerd in combinatie met antidepressiva en gezond en regelmatig geleefd, niets hielp en had de fut niet om iets te doen.
Terug naar een andere alternatieve dokter geweest en die gaf me medicatie om mijn bloed te zuiveren, met ginseng in enz ... daar werd ik even beter van en ben dan naar Antwerpen getrokken om grafische te studeren.
Dat ging goed, tot op een bepaald moment ik gestopt was met die medicatie omdat ik er me slecht bij voelde en er teveel van opzwelde.
Een paar maanden later, voelde ik me heel raar, kon geen stress meer aan van school, mijn zenuwen waren overbelast, had ook wat liefdesproblemen en was heel erg moe en voelde me heel erg raar.
Zonder te weten wat ik na mijn studies ging doen, ben ik verhuisd en halsoverkop in een relatie gestapt waar ik in het begin heel erg veel stress van had omdat ik niet goed wist hoe of wat en hoe serieus ik het kon verwachten ?
Ben met dit meisje samen gaan wonen in Antwerpen, intussen woon ik ermee samen in Gent. Maar gedurende die drie jaar heb ik heel veel verdriet gehad, enorm veel verdriet. Omdat ik bijna iedere dag ziek ben en dit in het begin voor heel veel onbegrip in de relatie zorgde ... ik nog altijd niet kan gaan werken, ik weet geen weg mijn mezelf omdat ik niets kan ondernemen vanwege mijn moeheid ... af en toe heb ik wel een modellenopdracht of probeer ik wat promowerk te doen, maar gemakkelijk is dat niet.
Ik maak me iedere dag zorgen om mijn gezondheid, om geld verdienen over hoe het verder moet ... want onlangs is er bij een neuroloog ME vastgesteld.
Ik heb niets van eetlust meer, soms kan ik werken, soms moet ik een week thuis zitten .... ik voel me praktisch gehandicapt....
Ben twee weken in Milaan geweest voor modellenwerk, met heel veel platte rust, normaal moest het twee maanden zijn, maar ben eerder naar huis gekomen voor mijn gezondheid ... ik ben heel gefrustreerd.... niets hou ik vol
Toevallig kwam ik op de site van de siliconen terecht ... en ik dacht misschien kan het toch het omhulsel van die zoutwater prothesen zijn, dus heb ik in Milaan een afspraak gemaakt bij dr. kappel.
De week erop reed ik 3 uur van Gent naar Zwolle ontmoette dr. Kappel, vertelde mijn klachten en gaf dr kappel de naam van mijn implantaten door.
'DIT ZIJN GEEN ZOUTWATER IMPLANTATEN, MAAR DIT ZIJN SILICONEN IMPLANTATEN .....'
Toen ik dat hoorde wist ik genoeg .... Weg ermee ....
Nu weet ik alleen nog niet wat te kiezen ... geen siliconen of monobloc prothesen ....
xxx
Hallo allemaal
Na al een maand op deze site gesurft te hebben is het nu ook aan mij om eens mijn verhaal te doen.
Eerst en vooral wil ik iedereen veel sterkte toewensen die voor een explantie gaan, ook veel sterkte toegewenst voor degenen die al een explantatie hebben gehad en nog aan het herstellen zijn en ook veel sterkte aan diegenen die nog twijfelen over hun keuze.
Toen ik achtien was, heb ik mijn borsten laten vergroten. Een borsvergroting met langs de ene kant 175cc en de andere kant 150cc. Ik had een AAcup en wou dat mijn borstvergroting er zo natuurlijk mogelijk ging uitzien, want valse borsten vind ik echt niet mooi. Ik wou het ook zo gezond mogelijk, dus vertelde de plastisch chirurg me dat hij zoutwater prothesen ging gebruiken. Zo had ik geen schrik dat moest er een lekkage zijn er siliconen in mijn lijf zouden lopen.
Zo gezegd zo gedaan ... maar toch had ik plots een schrik voor ik onder het mes ging... een gevoel dat ik het niet meer wou, heel raar, want ik had er al die tijd na verlangd ...
Ik herinner me nog goed, toen ik wakker werd, dat ik niet zo blij was als ik verwachte met het resultaat. Ze waren mooi gedaan, pasten goed bij mijn lijf, maar toch kon ik niet juichen van geluk.
De dagen na de operatie was ik heel moe, en had veel pijn, ook verminderde mijn eetlust, voelde me eigenlijk niet zo ok in mijn vel.
Twee weken gingen voorbij, en ik liet de draadjes eruit halen, ik vroeg de assisten van dr. Decoopman als het misschien door mijn prothesen kon komen dat ik me zo moe voelde, ze zei nee, we hebben hier nog geen enkele vrouw gehad met klachten door hun protheses.
Dus dacht ik dat ik misschien wel nog zo moe was van de verdoving en de zware operatie, ik vond het heel raar, want ik voelde me ook wel erg zwak.
Een maand na de operatie ging ik weer mijn weekendjob doen, maar mijn kracht en levendigheid ik had voor dat ik siliconen had was veel minder geworden. Ik herinner me nog dat ik tafels aan het klaarzetten was en ik ontzettend moe was dat ik moest neerzetten. Ik deed ook alles veel trager dan ervoor en na een maand moest ik er niet meer terugkeren ... ze zeiden tegen me dat ik niet meer even enthousiast was als vroeger ...
Nuja, zo graag werkte ik daar toch niet dus vond dat niet zo erg, misschien wel tijd om even een andere richting te proberen ....
Ik had tijd over want was even gestopt met school, dus ging ik wat bijklussen als model, maar ook daar werd ik af en toe geconfronteerd met de moeheid van mijn lichaam. Ik had plots veel minder energie dan ervoor, ook inslapen ging niet meer even snel. Castings doen werden moeilijk want ik was rap moe, dus leerde ik mijn energie te doseren en er mee om te gaan. Ik heb wel even gedacht dat het misschien door mijn borsten kon komen, maar doordat de assistent van dr. decoopman zei van niet en het zijn ZOUTwater implantaten dacht ik dat het dit niet kon zijn, ook wilde ik eigenlijk dat het dit niet kon zijn ....
Maanden verstreken, ik ging terug studeren, PR-assistent een verkorte richting van 2 jaar, perfect haalbaar. Mijn energie wist ik te doseren ... en studeren ging vlot als ik er mijn gedachten bij hield. Ik voelde wel dat ik minder kon doen en nietveel uitspattingen mocht hebben als ik alles goed wou laten verlopen ... dus regelmatig leven was de boodschap.
Alles ging vlot, ik ging twee keer naar spanje met mijn beste vriendin, maar als ik me goed herinner had ik een paar momenten dat ik toch weer zo moe was en plots draaide, al had ik er geen enkele reden toe want ik was super blij dat ik op vakantie was geweest .... af en toe kwamen mijn borsten wel weer eens spoken in mijn hoofd
Tweede jaar PR begon, om de een af andere reden voelde ik me plots depressief en had ik niet zoveel levenslust meer, ik at slecht, dronk veel koffie om alert te blijven en at veel chocolade, sloot me wat af omdat ik niet wist wat me overkwam en putte mezelf uit door veel te werken ... Ik wist niet wat er met me gaande was ...
Ik voelde me na een paar weken zo door te gaan grieperig en belde de dokter ... het zou zo wel weer over gaan dacht ik, maar dit griepje zit nu nog altijd in mijn lichaam, drie weken lag ik plat toen ik 21 was en het beterde er niet op, mijn weerstand verslechterde, ik kreeg cortisone, had een heel lage bloeddruk en had geen eetlust...
Na drie weken rusten en dozen antibiotica moest ik terug de school hervatten, maar telkens ik wou vertrekken naar school werd ik slecht, ik had angstaanvallen in de wagen, ik hyperventileerde bij het presenteren van een opdracht en moest telkens uit de klas gaan omdat ik me niet goed voelde.
Met heel veel vallen heb ik me door het jaar gesleurd en daarna een sabbatjaar ingelast, maar mijn vermoeidheid was er nog steeds, en is er nog steeds.
In dat jaar ben ik naar heel veel specialisten geweest, zelf onderzocht geweest voor CVS maar daar krijg ik te horen dat het tussen mijn oren zit of er is niets te vinden ...
Dan Accupunctuur en psychoterapie geprobeerd in combinatie met antidepressiva en gezond en regelmatig geleefd, niets hielp en had de fut niet om iets te doen.
Terug naar een andere alternatieve dokter geweest en die gaf me medicatie om mijn bloed te zuiveren, met ginseng in enz ... daar werd ik even beter van en ben dan naar Antwerpen getrokken om grafische te studeren.
Dat ging goed, tot op een bepaald moment ik gestopt was met die medicatie omdat ik er me slecht bij voelde en er teveel van opzwelde.
Een paar maanden later, voelde ik me heel raar, kon geen stress meer aan van school, mijn zenuwen waren overbelast, had ook wat liefdesproblemen en was heel erg moe en voelde me heel erg raar.
Zonder te weten wat ik na mijn studies ging doen, ben ik verhuisd en halsoverkop in een relatie gestapt waar ik in het begin heel erg veel stress van had omdat ik niet goed wist hoe of wat en hoe serieus ik het kon verwachten ?
Ben met dit meisje samen gaan wonen in Antwerpen, intussen woon ik ermee samen in Gent. Maar gedurende die drie jaar heb ik heel veel verdriet gehad, enorm veel verdriet. Omdat ik bijna iedere dag ziek ben en dit in het begin voor heel veel onbegrip in de relatie zorgde ... ik nog altijd niet kan gaan werken, ik weet geen weg mijn mezelf omdat ik niets kan ondernemen vanwege mijn moeheid ... af en toe heb ik wel een modellenopdracht of probeer ik wat promowerk te doen, maar gemakkelijk is dat niet.
Ik maak me iedere dag zorgen om mijn gezondheid, om geld verdienen over hoe het verder moet ... want onlangs is er bij een neuroloog ME vastgesteld.
Ik heb niets van eetlust meer, soms kan ik werken, soms moet ik een week thuis zitten .... ik voel me praktisch gehandicapt....
Ben twee weken in Milaan geweest voor modellenwerk, met heel veel platte rust, normaal moest het twee maanden zijn, maar ben eerder naar huis gekomen voor mijn gezondheid ... ik ben heel gefrustreerd.... niets hou ik vol
Toevallig kwam ik op de site van de siliconen terecht ... en ik dacht misschien kan het toch het omhulsel van die zoutwater prothesen zijn, dus heb ik in Milaan een afspraak gemaakt bij dr. kappel.
De week erop reed ik 3 uur van Gent naar Zwolle ontmoette dr. Kappel, vertelde mijn klachten en gaf dr kappel de naam van mijn implantaten door.
'DIT ZIJN GEEN ZOUTWATER IMPLANTATEN, MAAR DIT ZIJN SILICONEN IMPLANTATEN .....'
Toen ik dat hoorde wist ik genoeg .... Weg ermee ....
Nu weet ik alleen nog niet wat te kiezen ... geen siliconen of monobloc prothesen ....
xxx
...