SVS-MELDPUNT KLACHTEN SILICONEN

Hallo lieve iedereen,

Ik heb sinds 2015 borstimplantaten van allergan.
2017 bevallen van n dochter. 2 maanden na haar bevalling kreeg ik spontaan een paniekaanval waarmee de ellende begon. Ik kreeg allerlei vage klachten, zoals: pijn linkerschouder, lamme arm met tintelende hand en vingers. Benauwd, alsof iemand je luchtpijp dichtknijpt en moeilijker aan adem komt, druk op de borst, steken in borst streek, duizelig, wazig zicht, angsten, hartkloppingen, extreem moe. Heb zo vaak de huisarts bezocht, cardiologen gezien, chiropractors, je kan het zo gek niet noemen. Er werd gezegd dat het stress/hyperventilatie is. Antidepressiva gekregen, met psychologen gepraat. Voor mijn gevoel heb ik alles geprobeerd om te onderzoeken waar mijn vage, maar oh zo echte en dagelijks lijdende klachten vandaan kwamen.
Ik ben echt op het punt dat ik wanhopig ben. Ik wil mijn oude leven terug. Ik ben zo moe, zo somber, de pijn, het niet weten wat er met mij aan de hand is.
Tot voor kort ik een artikel las over borst protheses en dacht: zal dat het dan zijn?
Net gesprek gehad met plastisch chirurg. Erg fijn gesprek. Gaf geen bevestiging op dat siliconen ziektes geven, maar gaf wel aan vrouwen behandeld te hebben met klachten die zich daarna beter voelden.
Voor mij voelt dit als laatste redmiddel om mijn leven terug te krijgen, maar wat als het nou niks oplost? Wat als mijn klachten blijven? En het niks te maken heeft met mijn protheses?
Ik weet niet precies wat ik hiermee wil. Misschien kan iemand duidelijkheid geven, in mijn warrige hoofd. Tips? Geruststelling.

N jonge mama van 3, die zo graag plezier heeft xx

Hi Tahnee
Welkom
Jou verhaal lijkt zo op mijn begin gevoel. Zo herkenbaar de twijfel van wat nou als het niet aan mijn borsten ligt. Dan ben ik ze straks kwijt en ben ik nog ziek door wat anders. En als dat dan later gevonden wordt, dat waar ik echt ziek van wordt dan heb ik spijt.
Dat had ik ook heel erg in het begin.
Maar ik ben al zo helemaal erg onderzocht en heb zoveel dingen geprobeerd. Na alles wat ik hier heb gelezen ben ik helemaal overtuigd.

Ik ben niet bang geworden door de verhalen en feiten. Ik ben juist zekerder geworden. Mijn gevoel werd juist bevestigd en ik heb een hoop geleerd. Geleerd dat ookal zouden heel misschien mijn klachten en ziek zijn niet door de siliconen komen, vroeg of laat gebeurt dat wel. Sowieso. Gif is het gewoon. En volgens mij is het zo, ookal ben je ziek door wat anders, de siliconen maken het erger. Je lichaam moet dan; en vechten tegen siliconen en een ander misschien probleem aanpakken. En dat kan niet. De siliconen blijven dus je lichaam werkt en vecht daar tevergeefs tegen. En het kan niet zorgen voor de rest van je lichaam want het is te druk met die stomme siliconen
En inmiddels heb ik ook veel klachten aan mijn borsten zelf, veel pijn en ongemak dat ik nu blij zal zijn als ze weg zijn. Veel, heel veel verdriet dat het moet maar blij als het is gebeurt.
Ik ben nu aan het wachten op een operatie datum maar dat ze eruit gaan is een feit.

Ik kan jou adviseren om vooral alles te lezen hier op de site en het forum. Ga er echt even voor zitten en lees en leer alles wat je moet weten. Laat je niet bang maken door heftige verhalen. Sommige vrouwen zijn echt heel erg ziek. Betekent niet dat wij datzelfde gaan meemaken. Heel juist kracht uit hun oneindige kracht naar een gezond leven.
Niet schrikken maar juist leren. Haal feiten en persoonlijke verhalen niet door elkaar.
Ervaar de enorme steun van iedereen op dit forum.
De liefde en erkenning naar elkaar, herkenning. En vooral; geen oordeel. Wat je ook kiest, welke weg je ook bewandeld, ze zijn zo lief hier.

Succes en vraag zoveel je wilt
Liefs Sammie

Ik was al uitgelogd, maar moest echt even reageren. Wat een prachtige woorden Sammie! Wat ben je toch een

Lieve Tahnee,

Wat zielig je klachten en dan een jonge mama zijn

Ik weet dat het zwaar is, maar lees zoveel mogelijk op het forum, er is al zoveel geschreven door velen.

Lees ook even ons welkomsbericht: viewtopic.php?t=2033

Ik wens je veel liefde en wijsheid in dit proces ❤

Hi sammie,

Allereerst, zo lief dat je zo uitgebreid de tijd neemt om op mijn berichtje te reageren.

Ik heb ongeveer elke topic op de site gelezen en ben ook zeker ervan dat ik mijn protheses eruit wil hebben. Ik weet nu dat siliconen überhaupt slecht voor je zijn. Eruit gaan ze. 4 maart is de operatie. De beslissing is genomen, maar nu die is genomen, bekruipt mij ineens de angst dat stel het ligt niet aan de implantaten. Ik wil zo graag beter worden. Ik strijd al 3 jaar lang dagelijks tegen lichamelijke klachten, psychische klachten. Ik wil hier vanaf. En ik hoop zo ontzettend dat na explantatie ik herstel. Dat dit DE oplossing is van al het leed van de afgelopen jaren.
Niet eens zozeer dat stel niet, ik dan spijt heb van verwijdering, want slecht is het sowieso. Maar meer wat dan nu ??

Ook ben ik wel huiverig voor het resultaat na verwijderen. Ik ben zo goed als plat voor de borstvergroting. Twijfels over lipofilling.. pc raadde het af. Zei lichaam 6 maanden de tijd geven om te herstellen en als je dan nog niet blij bent, kun je het altijd nog overwegen. Alleen ik heb meer zoiets van ja als ik het toch ga doen, dan maar gelijk want ik wil geen operaties meer.
Wat kan er n hoop in n koppie afspelen hé..

Ik zal eens kijken of ik een foto kan plaatsen van mijn borsten voor de operatie.

Dikke x,
Oh n lief vind ik jullie stuk voor stuk. Zo’n fijn forum, zo echt en oprecht. X

Lieve Tahnee,

Graag vraag ik je dit topic te lezen: viewtopic.php?f=208&t=2779&p=28827#p28827
Je had je foto's openbaar staan. Ik denk niet dat dat de bedoeling was....
Ik heb ze nu hier gezet: viewtopic.php?f=261&t=2778

Graag vraag ik alle nieuwe leden het 'WELKOM! Wegwijs op het forum!' deel, altijd door te nemen. Doe dat ook alsjeblieft!

Dank je wel!

X Luna

Hi Luna,

Bedankt! Ben blijkbaar niet super handig🤪 vond het al heel wat dat ik de foto’s had verkleint en op het forum had gekregen haha.

Ik snap je gevoel ook van wat nou als ik niet beter word. Mijn man is daar ook erg mee bezig.
Ik benoem 70 % word beter en hij vind dat weinig, ik vind dat veel.
Ik vind het voor mezelf heel erg belangrijk dat ik hier in blijf geloven, ik blijf vertrouwen hebben dat het goed komt.
Heel rationeel, ik heb er nu geen invloed op. Ik kan zorgen dat ze eruit gaan, gezond leven, goed voor mezelf zorgen. Maar wat mijn lichaam besluit of kan na explantatie weet ik niet en kan ik niet weten. Dus nu richt ik me op vertrouwen. Vertrouwen dat het goed komt. Daar heb ik nu veel aan en ik geloof sterk in de invloed van positieve energie. Die is krachtig. Straal positiviteit uit en je krijgt dat terug.
En ik bedoel niet dat als je iets ergs meemaakt dat het dan je eigen schuld is.......zeker niet.
Ik bedoel alleen dat je invloed hebt op je eigen gedrag, en je kan je gevoelens sturen, dus stuur ze naar een mooie positieve kant die vertrouwd op de healing power van je lichaam. Want een lichaam kan veel, heel veel.

En heel eerlijk, als ik echt nadenk over wat het resultaat gaat worden......word ik niet blij.
Sowieso, ik heb ze kort, ik was heel erg blij met ze, veranderde mijn leven echt. Ik heb er 20 jaar over nagedacht en eindelijk besloten dat ik ze wilde en na 2 jaar wordt ik er ziek van. Ik vind het verschrikkelijk. Echt heel erg.
Maar nu, ze moeten eruit en ze maken me ziek. Ik haat ze inmiddels en nu ze pijn doen en me alleen maar last bezorgen bij elke beweging die ik maak haat ik ze echt. En haat is iets wat ik eigenlijk niet doe. Ik wil lief en positief in het leven staan. Dat heb ik wel geleerd en daar hoort haat niet bij. Maar ik haat ze echt.
Ook hierin probeer ik zo hard mogelijk positief te denken. Misschien ben ik wel zo blij en opgelucht als ze weg zijn. Dan kan ik weer bewegen, geen pijn, ademen, op mijn buik liggen. Misschien mis ik ze geeneens en ben ik zo blij beter te zijn dat ik blijer ben dan met protheses. Hierin is gezond zijn echt de hoofdrol.
En als ik echt, echt niet blij ben, dan misschien lipofilling. Maar ik ben het helemaal eens met de arts, eerst beter worden. Mijn pc raadde zelfs een jaar aan. Dan kijken wat ik wil en wat de mogelijkheid is. Lichamelijk en geestelijk even bijkomen. Eerst mijn lichaam rust gunnen.
Lipofilling lijkt mij heel heftig en ik heb er genoeg heftig gehad voorlopig.
Wat ook helpt voor mij, mijn man was het er sowieso niet mee eens dat ik ze koos. Hij vind mij prachtig en vond dat al. (de liefste man op aarde) zeker sinds ik last van ze heb wilt hij ze niet meer aanraken dus als ze eruit zijn.......alleen maar beter.

Succes lieve Tahnee en kracht gewenst voor jou in deze moeilijke periode
En natuurlijk liefde, liefde gewenst want dat heeft iedereen nodig.
X Sammie

Tahnee schreef: ↑

31 jan 2020 09:34

Hi Luna,

Bedankt! Ben blijkbaar niet super handig🤪 vond het al heel wat dat ik de foto’s had verkleint en op het forum had gekregen haha.

Geen probleem, ik snap dat de werking soms niet helemaal duidelijk is. Hoop dat met dat nieuwe bericht over wat afgeschermd is en wat niet, dit niet meer voorkomt.

Lieve meiden, wijs de nieuwe meiden op deze dingen als het een keer mis gaat.
Is zo sneu als de hele wereld je foto's kan zien als je dat niet wilt...

Welkom Tahnee! Goed besluit wat je neemt, maar begrijp hoe moeilijk het is om te weten dat je straks weer kleine borsten zal hebben. Ik heb je foto s gezien,ik was voorheen nog wat platter. Ik heb er ook best lang over moeten nadenken, bang voor het gevoel dat ik 17 jaar terug had. maar door van alles hier te lezen, en ook te letten op vrouwen die weinig tot geen borsten hebben (als ik buiten loop, op tv) ben ik het eigenlijk juist gaan waarderen! Die vrouwen zien er echt niet minder vrouwelijk uit!en dat komt vooral door de houding en uitstraling die ze uitdragen. Blijkbaar heb ik daar even voor nodig gehad om dat te zien en beseffen, Ik zie het nu als een soort van uitdaging. Het wordt nu wel eens tijd dat ik mezelf echt accepteer zoals ik ben. Puur natuur! En ik wil dit eigenlijk ook zo uitdragen naar mijn dochter (nu 3.5). Nu maar hopen dat me dit ook echt gaat lukken

En juist doordat mijnn gezin zo lijd onder deze klachten ben ik gaan beseffen dat het er toe doet hoe je bent, niet hoe je er uit ziet. Misschien zie ik er nu vrouwelijker uit, maar ik ben niiks waard door de klachten en met name mijn moeheid en niks kunnen verdragem . Ik kan weinig ondernemen thuis, ben niet gezellig meer , kan een echte heks zijn en voel me daar dan zo ontzettend schuldig over. Maar ben blij dat ik nu sinds de zomer weet dat dat gedrag voortkomt uit mijn klachten.

Ik vind bovenstaande best lastig om op te schrijven, maar ik hoop dat jij en andere vrouwen er misschien wat aan hebben!
Zet m op, heel veel sterkte in alles en blijf bij jezelf

Liefs Chika

Ik herken trouwens heel veel van je klachten! Ben ook al bij menig deskundige geweest afgelopem jaar, zonder resultaat. Nooit de link gelegd met de implantaten. Tot halverwege dit jaar dus .. Voornamelijk door dit forum weet ik het nu eigenlijk zeker dat die rotdingen de oorzaak moeten zijn!
Het is zo ontzettend fijn dat dit forum er is!!!! al komt er in het begin wel heel veel op je af en kun je juist wat in de paniek schieten (vooral als je al niet lekker im je vel zit, weinig energie hebt en dus niet goed meer kunt relativeren). Maar ben er echt dankbaar voor en heb er heel veel aan. Van info tot aan de ervaringsverhalen en foto s.

Nogmaals succes!!

Hi sammie,
Ik vind het super knap je positieve instelling. Eerlijk gezegd ben ik n beetje lam geslagen na 3 jaar. Neemt niet weg dat ik het zeker met je eens bent en ook echt geloof in dat een positieve mindset je heel erg kan helpen.

Vind het heel verdrietig wat je schrijft. Juist iemand die er zo goed over na heeft gedacht, weloverwogen. En dan zo snel ziek worden. Ellendige dingen!!

Ik heb nu ook heel erg de instelling van geen polenaise meer aan m’n lijf en neig daardoor steeds meer naar de keuze alleen explantatie. Step by step, day by day

Heb je voor jezelf nog geen datum ingepland?
Ik heb echt alles in n jekko vaart in gang gezet. Huilend bij de assistente aan de lijn gezeten dat ze mijn geval als urgent moeten zien. Krijg net zoals jou rillingen van die dingen en ben me met de minuut bewuster van het lichaamsvreemde in mijn lichaam. Heel onprettig!!

Sammie, ik hoop dat je snel verlost bent en wil je laten weten dat jouw woorden mij goed doen. Dikke knuffel voor jou !

Hi chika,

Ik kan niet anders zeggen na het lezen van jouw woorden over vrouwen met kleine borsten: goh meid, wat zie jij dat goed zeg..

Wat je zegt over je gezin grijpt mij heel erg aan. Ik herken hier zo enorm veel in. Ik kamp ook enorm met het schuldgevoel naar mijn man en kinderen. Vind mezelf af en toe helemaal niet zo’n leuke moeder. Ben zo veel prikkelbaarder geworden. Geluiden van de kinderen minder kunnen hebben etc. Maar puur omdat je zo ontzettend met jezelf in de knoop zit. Maar dat vind ik dan ook weer egoïstisch van mezelf. Mijn operatie s volgende maand en ik hoop vanuit mijn tenen dat ik herstel en mijn oude ik weer wordt, want die is volledig van t padje. 🥴

Vind het erg dapper voor je dat je zo’n sterk tekst kan neerzetten, oprechte dank hiervoor
Je tekst betekent heel veel. De herkenning van vrouwen die hetzelfde voelen als ik. Niemand begreep mij de laatste 3 jaar. Familie niet, niemand. Kan het ze ook niet kwalijk nemen, want wist zelf niet eens wat ik mankeerde.
Wens jou ook heel veel sterkte xxx

Ps het niet kunnen relativeren is ook zo’n herkenningspunt. Uren piekeren en piekeren, dat je het op n gegeven moment gewoon niet meer weet. Moet eerlijk zeggen dat juist jullie persoonlijke berichten naar mij heel veel hebben gedaan met mij en ik hierdoor wel kon relativeren.
Xxx

Heel fijn!!! Het helpt mij ook weer dat mijn verhaal jou helpt
En ja.. Ellendig dat onbegrip. En vooral van familie is dat lastig te verkroppen vind ik. Hier door verhalen van lotgenoten ervaar je dat je niet "gek" bent. Dat is al een enorme opluchting.

Ik hoop ook zo voor je(en ook weer mezelf) dat je/we weer de oude worden!!! Dat je jezelf weer een leuke moeder en vrouw gaat vinden en jezelf weer kan waarderen voor wie je bent! Soms geloof ik er heilig in, soms ben ik bang dat het misschien al te ver heen is om weer de oude te worden.of dat het een hele lange weg gaat zijn.

Maar goed, laten we tegen elkaar zeggen dat 't gewoon goed komt

Liefs Chika

Ik ben niet elke dag zo positief hoor. Ik wil het graag zijn en doe mijn best.
Ik heb 13 jaar geleden een heel naar iets meegemaakt en dat werd gevolgd door een depressie dus ik weet hoe dat is en waak er erg voor om daar niet in te komen. Ik weet dat een geest heel krachtig is en ook wel een beetje te sturen dus ik doe mijn best.
En in dit geval voel ik heel erg dat ik echt beter ga worden. In een depressie geloof je dat niet.

Ik heb nog geen datum. Wel ligt sinds gister de aanvraag bij de verzekering dus ik moet nu wachten tot ze goedkeuren en dan word ik ingepland voor een datum. Ik denk dat ik ze ga bellen dat ik alvast ingepland wil en dat ik dan altijd nog in bezwaar ga als ik een afwijzing heb. Maar dan sta ik vast gepland.
Dat wachten is zo moeilijk.

Ik vind het fijn te horen dat mijn woorden je goed doen. Ik meen ze echt.

Ik wil graag ook nog even wat zeggen over wat jullie ( jij en chika) vertellen over je kids en man.
Ik heb geen kids, wel een man, een fantastische, en daar doe ik helaas ook heel vaak best naar tegen. Ik ben zo ontzettend moe dat ik zoveel minder kan hebben. Gelukkig kan ik daarna met hem praten, of tijdens zo een bui, en hij is heel begripvol en lief.
Das anders met kids natuurlijk, zeker als ze nog heel jong zijn. Maar ik denk, en vind dat het ook een heel goed voorbeeld is om te zien dat mama een mens is, die nare situaties of ziekte mee kan maken en daar ook weer bovenop komt, of leert met een moeilijk situatie om te gaan. Het is de realiteit dat niet altijd alles goed gaat en dat moeten ze ook leren. Ze zien hun moeder ziek, of wat zwakker, of boos maar zien ook dat ze ervan leert, beter word. Ze leren dat het ok is om je gevoelens te uiten. Dat het ok is als je iets naars meemaakt dat je boos mag zijn. Zeker bij je meest geliefde mensen mag je je uiten, welke emotie dan ook. En dan heb je het vertrouwen dat je veilig bent en weer wordt opgevangen. Je moet jezelf niet verstoppen.
Ik snap wel dat je niet tegen een 2 jarige verteld wat er precies is, maar je kindje kan wel leren dat het ok is om gevoelens te hebben.
Inplaats van dat mensen altijd tegen een kind zeggen ; je hoeft niet te huilen Er is niks. Dan denk ik altijd, hoe weet jij dat nou, misschien vind dat kind dat juist wel en dan vertel jij nu dat dat niet terecht is. Dat dat niet mag.
En nu leren ze dat mama ook gevoelens heeft en daar leren ze weer van.
En onderschat kinderen niet, hoe jong ook, ze weten en zien en voelen veel en zien ook wel dat mama ziek is en daarom soms een beetje zo doet. Als je maar verteld en uitlegd of laat zien dat dit niet degene is die je bent maar dat je vermoeidheid, je ziek zijn zo doet.
Je bent echt niet een slechte moeder als je ziek bent en daardoor minder kan hebben. Liefde tussen een moeder en een kind is enorm groot en krachtig en is niet zomaar verpest of minder. Geloof en vertrouw op de liefde.

Wat een mooie woorden over de liefde van een zieke moeder en haar kinderen en vice versa.

Precies wat ik nodig had. Zo herkenbaar...
Je staat dus niet alleen. Sterkte!!